2. It's a new day.

gabrielle aplin – lying to the mirror

*

wszystkie twoje nocne potwory wracają do życia

więc obejmujesz je z nadzieją, że przetrwasz

odurzona strachem i płomieniami

paranoja krąży w twoich żyłach

* * *

W głowie wiruje mi tylko jedna myśl: wracaj do domu. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby ta jedna myśl nie łamała wszystkich moich osobistych przykazań, racji, przekonań, dumy, honoru i paznokci, które gryzłam z nerwów. A to wszystko tylko dlatego, że gdzieś z tyłu mojej głowy pojawiała się inna myśl, mówiąca: Kornelia, pomyliłaś pociągi, wypadłaś z trasy, zgubiłaś się. Nie widzisz, że to znak, że już najwyższy czas wrócić do domu? Nie wariuj, dorośnij. I to mnie kompletnie rujnuje. Bo ja przecież nie wierzę w znaki. Nie wierzę w przeznaczenie, w jaskółki zwiastujące wiosnę. To wszystko jest głupotą, kompletną bzdurą, wymyśloną, aby ludzie w coś wierzyli. Całe życie uczyłam się, że wszystko jest w moich rękach. Do cholery, jedna głupia pomyłka nie może przewrócić mi życia do góry nogami! Nie kolejny raz w ciągu kilku miesięcy!

Wracaj do domu…

- Och, zamknij się! – warknęłam w ciemność, odrzucając gwałtownie i kołdrę, i głupie myśli.

Titisee-Neustadt o poranku prezentuje się, cóż, o wiele lepiej niż ponurym wieczorem. Z tą różnicą, że wcześniej miałam ochotę roztrzaskać wszystko i wszystkich dookoła, a teraz przepełnia mnie tak swobodna obojętność, aż miło. Wykorzystując ten fakt wskoczyłam w dres i buty do biegania, i ruszyłam z rana na wycieczkę krajoznawczą.

Aż sama sobie pogratulowałam tego pomysłu.

Gdy opuściłam hotel dochodziła siódma rano. Jasnobłękitne z domieszką różu niebo było czyste, a powietrze mroźne, ale rześkie, idealne do biegania. Słońce wschodziło gdzieś za górami. Wsunęłam słuchawki do uszu i luźnym truchtem ruszyłam wzdłuż ulicy, na której znajdował się hotel. Titisee nie jest duże, łatwo mogłam zapamiętać drogę powrotną. Miasto powoli się budziło; co jakiś czas mijałam ludzi, których wczoraj praktycznie nie dostrzegałam. Przebiegałam obok ciasno stojących sklepików, pobudowanych w klasycznym stylu domów, kamienic i kościołów. Ogólnie jest… miło. I szczerze mówiąc – podoba mi się.

Co ciekawsze, dopiero mijając postój taksówek pod jednym z marketów, zorientowałam się, że nieświadomie szukam Benjamina. Cóż, jest jedyną osobą tutaj, którą znam, a zawsze mogło być gorzej. A skoro już ktoś taki istnieje w tym nieszczęsnym mieście, to nie mam nic przeciwko, gdybyśmy się jeszcze zobaczyli. Bo – jakby to powiedzieć? – wczoraj, gdy wysadził mnie pod hotelem, trochę na niego nakrzyczałam i chyba się obraził. Jeszcze nie wiedział, że jak mówię ‘poradzę sobie’, to naprawdę sobie poradzę. Coś pomruczał i uciekł, chowając tyłek przed moimi nogami.

Dlatego mojego szczęście było tak wielkie, gdy nagle wyjechał tuż przede mną z jednej z uliczek. Okej, to szczęście objawiło się trochę później, bo znów na niego nawrzeszczałam, że prawie mnie rozjechał. A jak zobaczył, że ja to ja… chyba się przeżegnał.

* * *

to piękno naszych wad, ono nas określa

więc nie trzymaj się tych rzeczy, których nigdy nie miałaś

po prostu pamiętaj, że jesteśmy dobrzy, źli, cudowni

to zdrowy rozsądek życia, przez niego jesteśmy szaleni

* * *

- Ale chyba masz co robić w tej swojej Polsce, co? – spytał i uniósł do ust plastikowy kubek z kawą.

Wzruszyłam ramionami, ogrzewając dłonie na pojemniku z herbatą. Ben i jego ‘przeznaczenie’ zabrali mnie na śniadanie. Zgodziłam się od razu, za co mój żołądek był ogromnie wdzięczny. I tak z torbą słodkich bułek wylądowaliśmy nad jeziorem, które znajdowało się praktycznie w samym centrum Titisee.

- Studia? Praca?

- Na początku września obroniłam magistra z fizjoterapii.

- No, i jesteśmy w domu – stwierdził pogodnie. – Czyli lubisz masować ludziom kolana i obolałe kostki?

- To jest staw kolanowy – pouczyłam, patrząc na niego jak na prostego człowieka bez wiedzy o układzie ruchu. – I w sumie tak, lubię to. Wiesz, przez całe życie to ja musiałam polegać na kimś, kto zajmie się mną po ciężkim treningu, a że zawsze doceniałam tę pracę, postanowiłam, że też to kiedyś będę robić. I myślę…

- Czekaj, czekaj! – Ben oparł się bokiem o swój samochód i przez moment patrzył na mnie dość podejrzliwie. – Trenujesz coś?

Wpadłam jak kasztan w dżem.

- Nie – ucięłam krótko i wepchnęłam w usta duży kawałek drożdżówki.

- Kornelia… Powiedziałaś, że przez całe życie coś trenowałaś. Co takiego? – Uśmiechnął się zachęcająco i wbił mi palec w ramię. Uczepił się, no! I jeszcze prawie herbatę mi wylał. – No powiedz.

- Cały czas gadamy o mnie, może teraz ja ciebie o coś zapytam, hm? Bo jak na razie to praktycznie nic o tobie nie wiem, oprócz tego, że jeździsz taksówką, ciągle na mnie wpadasz, tłumaczysz wszystko przeznaczeniem i zadajesz cholernie dużo pytań.

- Nie mam nic do ukrycia. – A na znak, że droga wolna, rozłożył ręce. – Słucham?

- W porządku, ile masz lat?

- A na ile wyglądam?

- Znowu zadajesz pytania. Odpowiedz.

Zaśmiał się, ukazując rządek prostych zębów.

- Trzydzieści sześć.

- Koleś, teraz to już z górki. – Roześmiałam się, a po chwili oberwałam zwiniętą gazetą po głowie. – Ktoś tu ma kompleks wieku.

- Zjeżdżaj, gówniaro.

- Obrażalski.

Fuknął coś pod nosem i udając bardzo dotkniętego, zajął się swoją kawą. Kurczę, naprawdę jest fajny. I nie przemawia za tym fakt, że jest również bardzo przystojny. Sięgające za ucho ciemnobrązowe włosy i kilkudniowy zarost dodają jego wyraźnie zarysowanej twarzy nieco młodzieńczego wyglądu. A wszystko i tak tonie w ciemnych oczach Bena, które zdają się widzieć więcej, niż powinny. Ale pomijając jego niezwykłą prezencję zewnętrzną, facet ma w sobie coś, co skłania do błyskawicznego zaufania. W dodatku jest cholernie inteligentny i ma specyficzne poczucie humoru.

- No i co mi się tak przyglądasz?

- Zastanawiam się, czemu taki facet jak ty, wylądował w czymś takim, jak to… - Poklepałam dach jego ciemnogranatowego Opla Astry. – Mam na myśli, że wyglądasz na kogoś stworzonego do… no, powiedzmy, do wyższych celów.

Uniósł brew, spoglądając na mnie dość sceptycznie. A potem westchnął ciężko, jakby słyszał podobne słowa nie po raz pierwszy.

- Bawimy się w psychoanalityka, co?

- Hej, ty wczoraj nie robiłeś niczego innego!

- Maleńka, jestem taksówkarzem. Mam niepisaną licencję psychologa – oświadczył, uśmiechając pobłażliwe. – A poza tym TY wyglądałaś jak siedem i pół nieszczęścia. Ja, jak widzisz, prezentuję się świetnie.

Idiota.

- A co, całe życie marzyłeś o wożeniu ludzi i wysłuchiwaniu tego, co komu strzeliło i gdzie? Ben, patrz, jaki ty jesteś fajny, mądry i… i masz talent do pojawiania się w dobrych momentach! Nie lepiej, jakbyś był jakimś… no nie wiem… kimś, do podnoszenia ludzi na duchu!

- Taksówkarzem!

- Och, przestań! – Aż tupnęłam nogą. – Jesteś nieznośny.

- A ty słodka, gdy się denerwujesz.

W połączeniu z rudymi włosami, to właśnie zaczęłam płonąć. O, aż kupka śniegu obok mnie stopniała! Szybko przełknęłam grzęznący w gardle cichy pisk i wyprostowałam się, próbując utrzymać powagę.

- Proszę mnie tu nie czarować, bo żona będzie zazdrosna.

- Nie będzie, bo mnie zostawiła.

Po tych słowach głośno się zaśmiałam. A gdy zorientowałam się, co tak naprawdę powiedział i jak głupio brzmiał mój śmiech, odchyliłam się i spojrzałam na Bena z lekkim strachem. Wiedziałam, że nie odbierze tego źle, ale mimo wszystko podejrzewam, że moje krótkie „ała” szczególnie mnie nie zrehabilitowało.

- Wyluzuj, nie ma dramatu – rzucił spokojnie i szturchnął mnie łokciem, uśmiechając się przy tym. – Takie rzeczy to dzisiaj norma, nie?

- Tak, chyba tak… - mruknęłam niezbyt przytomnie, uzmysławiając sobie, że taka sytuacja wcale nie była dla mnie normalna, gdy piętnaście lat temu rozwiedli się moi rodzice. Ale uznałam, że ta informacja nie jest Benowi jakkolwiek przydatna, więc jedynie posłałam mu krótki uśmiech.

- Okej, małolacie, nie odpowiedziałaś mi na moje pytanie, ale jeszcze to z ciebie kiedyś wycisnę. A póki co pozwól, że cię odwiozę do hotelu, a sam wrócę ratować kolejne, tak samo zagubione owce, jak ty. Gra ci to?

- Gra.

Odstawił mnie w tym samym miejscu, co dzień wcześniej. Tym razem jednak obyło się bez krzyku, kopania i zbędnego narzekania. Tym razem zakończyło się na spisanym na kubku numerze telefonu i obietnicy szybkiego spotkania się w bardziej sprzyjających warunkach. A potem pojechał, jak sam powiedział, ratować innych.

Szczerze? On naprawdę ratuje. Dzięki niemu przestałam bać się Titisee, choć nawet nie wiedziałam, że noszę w sobie strach przed tym miastem.

Ale jak się później okazało, był on całkowicie uzasadniony.

* * *

Jak szybko weszłam do lobby, tak prędko z niego wyszłam, aby upewnić się, czy aby na pewno jestem we właściwym hotelu. Jak się okazało – tak. Prawdopodobnie innego tu nie mają. Okej, tylko, że coś mi tu bardzo, ale to bardzo nie gra.

Jeszcze rano jedyną duszą w hotelu była młoda recepcjonistka, śpiąca z telefonem przy uchu. Teraz hall jest pełen trajkoczących we wszystkich językach świata ludzi, którzy rozrzucili swoją ogromną ilość bagażu tak, że nie szło przejść bez patrzenia pod nogi. Żeby to jeszcze były zwykłe walizki, czy torby, ale tu stoi pierdyliard par nart i jeszcze więcej zwisających z hotelowych wózków pokrowców na ubrania.

Cudem przecisnęłam się pomiędzy opatulonymi jak na Syberię mężczyznami i potykając się o pasek jednej z toreb, złapałam się kontuaru recepcji. Tym samym odepchnęłam jakiegoś starszego gościa na bok. Może to nie było zamierzone, ale kobieta o niezwykłej cierpliwości wymalowanej na twarzy spojrzała na mnie z szerokim uśmiechem.

- Ja przepraszam, ale co się tu dzieje? – spytałam, kiwając głową na tych wszystkich ludzi.

- To są specjalni goście. Sportowcy – uściśliła wyraźnie dumna, że w hotelu, w którym pracuje, pojawiło się tyle… dostojeństwa? A propos, za moimi plecami ktoś bardzo brzydko zaklął w moim ojczystym języku i runął na ziemię. Aż się obróciłam na dźwięk polszczyzny, rejestrując, że serce zabiło mi zbyt gwałtownie. – Czy wszystko w porządku?! – zapiała mi nad uchem. – Młody chłopak o buźce dziecięcia i aureoli blond włosów uniósł tylko kciuk i zbierając tyłek i zęby z podłogi, skierował się do wind. Jak nic kojarzę gościa!

- Ale co oni tu robią? – zapytałam, jeszcze przez chwilę patrząc w miejsce, w którym przed chwilą zniknął – co tu dużo mówić? – mój rodak. Nicole, bo tak ma na imię recepcjonistka, spojrzała na mnie zaskoczona, trzepocząc doklejonymi rzęsami.

- To pani nie wie?

- Dlatego pytam.

- W ten weekend w Titisee-Neustadt odbędzie się Puchar Świata w skokach narciarskich – oświadczyła, jakby to była oczywista oczywistość. – A to są zawodnicy.

To ja już wiem wszystko.

W s z y s t k o.

* * *

wszyscy kłamiemy do lustra

okłamujemy samych siebie

kryjemy się w blasku

kłamiemy do lustra

*

Obiecałam sobie, że jeśli zdobędziemy medal, to wstawię rozdział. 

Jest złoto. Mamy mistrza olimpijskiego. Jest szczęście. Jest OGROMNE szczęście.

Kamil, jesteś wielki!

PS. WY też jesteście wielkie! :)