34. They told me I'd never survive but survival's my middle name.

sia – alive

*

urodziłam się w burzy

dorastałam nocą

bawiłam się samotnie

bawiłam się sama

ale przetrwałam

chciałam wszystkiego

czego nigdy nie miałam

jak miłości, która idzie w parze z życiem

nosiłam zazdrość i nienawidziłam tego

ale przetrwałam

* * *

Ciepły oddech na karku wyswobodził mnie ze snu. Westchnęłam, czując otaczające mnie ramiona i wypełniający od środka spokój. Było ciepło, było dobrze. Ciszę przeplatał równomierny oddech – mój, jego. Nic więcej. Palce prześlizgnęły się po skórze, wywołując przyjemny dreszcz, więc obróciłam się na drugi bok i uśmiechnęłam się z ulgą, otwierając oczy.

- Jesteś – szepnęłam.

- Jestem.

Wygięte w uśmiech wargi dotknęły mojego czoła. Przymknęłam z powrotem powieki i wtuliłam twarz w szyję Thomasa, wdychając w płuca ulubiony zapach. Był obok. Czułam jego ciepło, oddech, bijące serce. Trzymał mnie mocno przy sobie i sprawiał, że byłam bezpieczna. I tak mogłoby już zostać. Moglibyśmy nie wychodzić z tego łóżka, nie rozpoczynać dnia i nie myśleć o całej reszcie. Dobrze, jak nie za dobrze.

Mruknęłam, gdy przeczesał palcami moje włosy i podrapał delikatnie za uchem. Wcisnęłam nos głębiej w jego szyję, kategorycznie opierając się wybudzającym pieszczotom. Chciałam zostać pod tą kołdrą, czuć pod palcami skórę Thomasa i trwać w przyjemnym półśnie tak długo, jak tylko było to możliwe.

- Znowu nie pozwalasz mi spać.

Wyczułam, że się uśmiechnął.

- Prosiłaś, żeby obudzić cię przed szóstą.

- Rany, Morgenstern, jesteś taki nudny – stęknęłam i naciągnęłam kołdrę po sam czubek głowy. Szybko ją ze mnie ściągnął i posłał mi groźne spojrzenie.

- Jaki?

- Nudny! Okropnie i nieziemsko nudny! Tak nudny, że… - Nie dokończyłam. Cisnął poduszką w moją twarz i zaśmiał się z usatysfakcjonowaniem. – Morgenstern!

Nie miałam z nim najmniejszych szans. Nie wtedy, gdy zanosiłam się śmiechem, próbując wybronić się przed jego drapiącym zarostem i sunącymi po moim brzuchu palcami. I nie wtedy, gdy zacisnął dłonie na moich nadgarstkach, na moment nade mną zawisając.

- Nudny, tak? – powtórzył z uniesioną brwią.

Powstrzymałam śmiech i z marną próbą powagi pokiwałam głową. A wtedy długim pocałunkiem i jeszcze dłuższą chwilą zapomnienia pozbawił mnie wszelkich wątpliwości i utwierdził w przekonaniu, że teraz już wszystko będzie dobrze. Że z czasem minie cały strach, że w końcu odetchniemy i poczujemy spokój. Że wszystko przed nami i cokolwiek się nie stanie, będziemy razem. My. On i ja. Po tym wszystkim, co mamy za sobą, po każdym błędzie i po każdym niepowodzeniu. W końcu możemy się zatrzymać, przestać uciekać przed przeszłością i na chwilę skupić się na tym, co tu i teraz. A potem pomyśleć co dalej. Już nie musimy się z niczym spieszyć.

Bo jesteśmy my. Razem.

Przetarłam dłonią zaparowane, łazienkowe lustro i uśmiechnęłam się, dostrzegając za sobą Thomasa.

- Najchętniej zabrałbym cię teraz na jakieś śniadanie. – Zaśmiał się, dmuchając ciepłym powietrzem na moje odsłonięte ramię. – Następnym razem?

- Brzmi dobrze.

Uśmiechnął się.

- Mam coś dla ciebie. – Uniósł zaciśniętą pięść i wypuścił z niej krótki łańcuszek, na którego końcu mieniła się srebrna gwiazdka. – Wracałem wczoraj z twojego treningu i zauważyłem ją na jakiejś wystawie. Nie mieli złotych niestety, ale… Złoto musisz wywalczyć sobie sama.

W ciszy zgarnęłam włosy i pozwoliłam mu zapiąć łańcuszek na mojej szyi, nie spuszczając wzroku z zawieszki.

- To na szczęście.

- Gwiazda?

- Taka obietnica, że zawsze będę – mruknął i wywrócił oczami z nikłym uśmiechem. – Powiedzmy, że próbuję być romantyczny. Udawaj, że mi to wychodzi, okej?

Zaśmiałam się z jego miny. Thomas objął mnie od tyłu ramionami, przyglądając się naszemu odbiciu i westchnął. Szczęśliwa. Tylko ta jedna krótka myśl pojawiła się w mojej głowie, gdy czując otaczające mnie ciepło jego ramion, patrzyłam na nas w lustrze.

- To był bardzo miły poranek – szepnął w końcu. – Bardzo, bardzo miły.

Opuściliśmy pokój na kilka minut przed siódmą. Wciąż było ciemno, a w całym domu panowała cisza. Na palcach i za rękę zeszliśmy pod schodach do salonu. Było trochę tak, jak wtedy, gdy ukrywaliśmy się przed wszystkimi. Thomas chyba pomyślał o tym samym, bo spojrzał na mnie z rozbawieniem.

I aż w tych ciemnościach wpadł prawdopodobnie na szafkę. Ciężki przedmiot spadł  na ziemię i potoczył pod kanapę, z której dotarło przeciągłe chrapnięcie. Morgenstern jakimś cudem wymacał włącznik stojącej w kącie lampy. Spojrzeliśmy w stronę odwróconej do nas tyłem kanapy i dostrzegliśmy wystającą zza oparcia parę stóp, z czego tylko na jednej z nich znajdował się but.

Thomas tylko westchnął.

- Wrócił do chlewu-matki.

Objęłam rozczulonym spojrzeniem śpiącego Didla. Okrył się niezdarnie kurtką, przytulił do twardo zbitej poduszki i cichutko wzdychał przy każdym wydechu. Kucnęłam przy nim i strożnie poczochrałam mu włosy.

- Didl? – szepnęłam, na co mruknął przez sen. – Gdzieś ty był, dzieciaku, co?

- Podejrzewam, że zacieśniał austriacko-niemiecką przyjaźń z Wellingerem – mruknął Morgen, podnosząc z ziemi butelkę po piwie. – Jasne, że tak, bawarskie. Czuję się lekko upokorzony – dodał, na co spojrzałam na niego z niezrozumieniem. – Gdzie popełniliśmy błąd, skoro woli iść w najebongo z Wellingą, zamiast z nami?

- I kto by go wtedy ratował? – wytknęłam, spoglądając na niego znacząco. Thomas wywrócił oczami, więc znów skupiłam się nad Dietharcie. – Didl, połamiesz się na tej kanapie. – Znów wystękał coś w odpowiedzi. – Na górze jest wolny pokój, będzie ci lepiej w łóżku.

- Mamo, idź sobie – wymamrotał i naciągnął kurtkę na twarz.

Otworzyłam szerzej oczy, nie wiedząc, czy parsknąć śmiechem, czy trzepnąć go drugą poduszką po głowie. Mamo?

- Chcesz mi coś powiedzieć? – spytał z rozbawieniem Morgenstern, przynosząc gruby koc. – Bo to, – tu kiwnął głową na Didla – to na pewno nie moje.

- Oczywiście, bo on nie przybija piątek uszami – mruknęłam pod nosem i parsknęłam cichym śmiechem, widząc morgenowe spojrzenie.

Ściągnęłam kurtkę z Dietharta i tego nieszczęsnego buta, którego miał na sobie, a Thomas okrył go kocem. Sam Didl jedynie się skulił i wtulił nos w materiał, śpiąc dalej.

- Paskud ma u nas porządny dług – stwierdził Morgenstern, zapinając kurtkę. – I długo się nie wypłaci.

- Twoja bezinteresowność jest poruszająca.

- Nie chodzi o moją bezinteresowność, ale o zarzyganą poduszkę w Bischofshofen – odpowiedział i naciągnął mi na głowę swoją czapkę. – Zmarzniesz, łośku. Idziemy?

Wywróciłam oczami, po czym chwyciłam mocno jego dłoń i wyszliśmy na mroźny poranek. Niebo od wschodu powoli jaśniało, a powietrze szczypało w twarz i z każdym wdechem wypełniało boleśnie płuca. Ale to nie grało żadnej roli, gdy przemierzaliśmy puste ulice Soczi we dwójkę; gdy przebiegaliśmy przez jezdnię, by skrócić drogę; gdy stawiałam ostrożnie kroki, idąc po niewysokim murku, a Thomas trzymał moją rękę i złapał mnie wtedy, gdy straciłam równowagę. Nie liczyło się nic oprócz ostatnich wspólnych minut, wypełnionych rozmową na najbardziej błahe tematy, ukradkowych pocałunkach i śmiechem, który roznosił się po jeszcze śpiącej wiosce.

Aż do momentu, w którym pragnęłam zatrzymać ciepły dotyk jego dłoni w swoich, spojrzenie błękitnych, roześmianych oczu wpatrzonych w moją twarz i uśmiech, który odwzajemniałam.

- Muszę iść. – Westchnęłam, spoglądając niechętnie w stronę polskiego hotelu.

- Wiem. I ani trochę mi się to nie podoba. – Thomas pokręcił głową, zakładając kosmyk włosów za moje ucho. – Całe dwanaście godzin rozłąki.

Zmarszczyłam czoło.

- Wydawało mi się, czy mówiłeś, że dzisiaj wracacie do Austrii?

- Tak mówiłem? – powtórzył, a przez jego usta przewinął się cień łobuzerskiego uśmiechu. – Cóż, wychodzi na to, że kłamałem.

- Morgenstern?

- Co? – spytał z głupkowatą miną. – Naprawdę myślałaś, że tak cię tutaj zostawię i wrócę do domu? Wspaniały byłby ze mnie facet, gdybym dziś wyjechał.

- Przyjdziesz na konkurs?

- Przyjdziemy wszyscy – uściślił. – Didl taką przemowę przedwczoraj trzasnął, a ty nie słuchałaś?

Zacisnęłam rozciągające się w uśmiechu wargi i rzuciłam mu się na szyję, obejmując ją z całej siły. Zostanie. Zostanie i przyjdzie na moje konkursy. Będzie tam razem ze mną. Czy mogłoby być lepiej?

- Ale chłopaki powiedzieli…

- Nie zepsuli niespodzianki, szał, prawda? – Zaśmiał się, odsuwając się na milimetry. - Czubki uznali, że nic im się nie stanie, jeśli zostaną jeszcze dwa dni w Soczi. A ja i tak nie wracam do sezonu, więc wybór był prosty.

- A Lilly? Przecież tęsknisz za nią.

- Tęsknię. Ale to mądra dziewczynka, kiedyś zrozumie, że tatuś musiał trochę pomyśleć o sobie i poukładać kilka ważnych spraw. – Ujął moją twarz w dłonie i zetknął nasze czoła, nie przestając się uśmiechać. – Chcę tam z tobą być, wariatko. Dzisiaj i jutro. Tak, jak ty byłaś ze mną. Chcę patrzeć jak tańczysz, jak się tym cieszysz i nie poddajesz się. Słyszysz? Jeśli to ma być ostatni raz, to chcę być obok ciebie.

- Morgenstern, ja ty nieraz potrafisz pięknie pogadać.

- Ma się to coś.

- Ale czasem jednak się zamknij – mruknęłam ze śmiechem i nim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, stanęłam na palcach i go pocałowałam. Westchnął i przycisnął mnie do siebie na jeszcze kilka ostatnich, niespiesznych minut. – Muszę iść – szepnęłam w jego usta. Pokiwał głową, nie wypuszczając mnie z objęcia. – Przyjdziesz?

- Przyjdę.

Niechętnie odsunęłam się od Thomasa. Jeszcze przelotnie cmoknął mnie w czoło i chwycił za ręce, uśmiechając się szeroko.

- Do zobaczenia.

Nie potrafiłam opisać uczucia, które przyjemnie rozszarpywało mój brzuch, gdy przemierzałam lobby, aby dostać się do wind. Nie umiałam pozbyć się raniącego policzki uśmiechu, gdy czekałam na dźwig. Nie wstrzymałam śmiechu, który wydostał się z mojego gardła, gdy samotnie wjeżdżałam na czwarte piętro. I nie wiem, dlaczego podśpiewywałam pod nosem „Bed of roses”, gdy kierowałam się do swojego pokoju.

Bo jesteś szczęśliwa, idiotko.

Tak, to zdecydowanie to.

- Znalazła się zguba.

I zdecydowanie masz przesrane.

Byłam o krok od przekroczenia progu pokoju. Już przykładałam kartę do czytnika, a wolną dłoń trzymałam na klamce, gdy za plecami usłyszałam głos Niny. Cała ścierpłam i bardzo powoli odwróciłam się w jej stronę, siląc się na coś na kształt niewinnego uśmiechu.

Nina. Nina w puchowym szlafroku i wałkach na głowie, bez mocnego makijażu oczu. Nina niewyspana i Nina wściekła. A obok mama. W płaszczu, dżinsach, kozakach, w standardowym koku i z wyrazem twarzy, który prezentował jednocześnie zdenerwowanie, niedowierzanie, ale i… rozbawienie? Wyglądała, jakby miała zaraz się roześmiać.

- Można wiedzieć, gdzie to się łazi? – spytała Niemka, krzyżując ramiona na piersi i potupując nogą.

- Ja… Yyy… Byłam pobiegać.

- Całą noc? – fuknęła i podeszła bliżej, ścinając mnie krytycznym spojrzeniem. Zatrzymała je dopiero na mojej twarzy. – Kłamiesz, Kubiak. Masz na sobie wczorajsze ubrania, czapkę z austriacką flagą na głowie i… - Urwała, aby kilkukrotnie podciągnąć nosem. – I pachniesz męskim żelem pod prysznic… - dodała, by po chwili zahiperwentylować i wykrzyknąć na cały hotel: - Ty mała ladacznico! Spałaś z gwiezdnym facetem!

Jedynie stęknęłam bezsilnie i zakryłam twarz dłonią. Zaprzeczanie i ratowanie się przed prawdą było bez sensu, gdy ta tleniona wersja Sherlocka poinformowała pół hotelu, a przede wszystkim mamę o tym, co robiłam ostatniej nocy.

- Mamy dzisiaj pierwszy konkurs, a ty zamiast odpoczywać poszłaś w dzikie seksy? Bóg cię opuścił? Cholera, Kubiak, jeśli zawalisz ten program krótki, to ci zrobię z dupy jesień średniowiecza, słyszysz? A potem znajdę tego gnojka i jednym kopem wyślę go w kosmos, żeby te swoje sterny z bliska liczył! – Wyrzucała z siebie kolejne słowa z prędkością dobrego niemieckiego karabinu. Aż nie nadążałam ze ścieraniem śliny z twarzy. – Jesteś nieodpowiedzialna! Oboje! Jak tak w ogóle można?

- Nina…

- Nie ninuj mi tu teraz! Ile ty masz lat? Czternaście, czy dwadzieścia cztery?

- Posłuchaj…

- Zignorowałaś moje polecenie! Złamałaś ustalone zasady! Czy ty w ogóle szanujesz mnie i pracę, którą wykonuję? I to specjalnie dla ciebie? To ja haruję, staram się, życie ci poświęcam, żebyś te ostatnie Igrzyska dobrze pojechała, a ty co? Tak się odwdzięczasz?!

- Nina, wszystko jest w porządku! – krzyknęłam wreszcie, znajdując dla siebie miejsce między jednym wydechem a wdechem Schröder. Spojrzała na mnie spod ściągniętych brwi, więc westchnęłam i powtórzyłam ciszej: - Wszystko jest w porządku. Czuję się bardzo dobrze i jestem gotowa na dzisiejszy konkurs. Naprawdę. – Zapewniłam, patrząc na nią z jak największym przekonaniem. Ta jednak wydawała się nie wierzyć. – Jestem wypoczęta, spałam siedem godzin i nie czuję się zmęczona. Wręcz przeciwnie. Mam ochotę skopać kilka tyłków i przypomnieć niektórym o sobie. Okej?

Twarz Niny jakby złagodniała, choć wciąż patrzyła na mnie dość sceptycznie. A gdy w końcu się odezwała, chyba coś we mnie umarło.

- Co to za facet, skoro pozwolił ci w nocy spać?

Ciszę przerwał… śmiech mamy. Z początku niewinny chichot powoli stawał się coraz donośniejszy, aż w końcu wybuchła głośnym i szczerym śmiechem, zasłaniając usta dłonią. Nina patrzyła na nią, jakby oszalała. A ja? Z początku próbowałam przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz widziałam tak roześmianą mamę. A po chwili sama poczułam na swoich ustach uśmiech.

- Natka, kochanie, czy tobie meteoryt spadł na łeb? – Spytała w końcu Nina. Mama pokręciła głową i wciąż się śmiejąc, otarła wilgotne oczy.

- Gdybyście tylko widziały swoje miny…

- Szkoda, że nie widzisz ich teraz.

- To naprawdę jest zabawne!

- Widzisz do czego stres doprowadził twoją matkę? Odbiło jej!

- Ja po prostu mam dobry humor.

- No to mówię: odbiło ci. – Schröder posłała jej wymowne spojrzenie, po czym znów odwróciła się w moją stronę. – A ty, moja panno…

- Ninka, daj jej spokój – odezwała się mama, czym sprowadziła na siebie mój niezrozumiały wzrok i jeszcze bardziej zszokowane spojrzenie Niny. – Sama widzisz, że wszystko jest dobrze. Chodź. – Podeszła do Niemki i chwyciła ją pod ramię, po czym pociągnęła w swoją stronę. – Zjemy śniadanie, wypijemy kawę, odprężymy się przed konkursem… Co ty na to? Będzie fajnie.

- Ale… Ale Kornelia…

- Zapomniałaś już, że nie ma szesnastu lat? – Pytanie mamy zawisło w powietrzu, podczas gdy ona sama obróciła się w moją stronę i uśmiechnęła się ciepło. To był zaledwie ułamek sekundy, po którym znów zwróciła się do Niny, ale który wywołał przyjemne ciepło w moim sercu. – Ninka, wiesz co by ci Staś powiedział? „Nie spinaj”.

- Nie spinam. Twoja córka po prostu mnie wkurwiła.

- Och, przestań. Nie jesteś taka stara, by nie pamiętać jak to jest być zakochanym.

Głośne prychnięcie Niny było ostatnim, co usłyszałam, nim zniknęły w swoim pokoju. Jeszcze przez kilka sekund wpatrywałam się w miejsce, w którym zniknęły, po czym parsknęłam śmiechem.

Zakochana?

Pokręciłam głową i w końcu pchnęłam drzwi.

- Nie mam pojęcia, czy chcę pytać o to, czego przed chwilą musiałam wysłuchać, ale to, co się w tym Soczi odpierdala przechodzi moje wszelkie oczekiwania. A poza tym: cześć, Kubiak. Miło, że wpadłaś.

- LILKA!

Nie mam pojęcia kiedy, ani w jaki sposób dostała się do mojego pokoju, ale możliwość zobaczenia jej i rzucenia się na nią w celu uściskania była w tamtym momencie nieoceniona. Nareszcie przyjechała, dokładnie tak, jak obiecała kilka tygodni temu. I, cholera, tak mocno za nią tęskniłam. Bo Lilka stanowiła najbardziej stabilny fragment mojego życia, którego nic nie potrafiło poruszyć. Była od zawsze, od najbardziej zamazanych dziecięcych wspomnień, aż po dzień, w którym jedna z nas żegnała się z lodem, który nas połączył. Choć niemal codziennie rozmawiałyśmy przez telefon, nie sądziłam, że tak bardzo potrzebuję jej w Soczi, dopóki jej nie zobaczyłam.

- Kubiak, gnieciesz mi wątrobę, a założę się, że mogę jej jeszcze potrzebować.

- Przyleciałaś!

- Na miotle – sarknęła i poddała się, pozwalając mi mocniej objąć jej szyję. – No przecież, że przyleciałam, frajerko. Przecież taki był plan, nie? – Spojrzała na mnie z rozbawieniem, gdy wreszcie odsunęłam się od niej i usiadłam skrzyżnie na łóżku. Lilka podsunęła się na poduszkach i westchnęła. – Chociaż nie powiem, nie tak wyobrażałam sobie mój przyjazd na Igrzyska.

- Jak kolano? – spytałam, kładąc dłoń na łydce Lili. Ta wzruszyła ramionami i obrzuciła niechętnym spojrzeniem swoją niedawno zoperowaną nogę.

- Wciąż na swoim miejscu. A jak serce?

Uśmiech zupełnie sam wstąpił na moje usta, gdy spojrzałam na lilkowy wyraz twarz, dający do zrozumienia, że ona po prostu wie. Pokiwałam głową ze śmiechem.

- Jak najbardziej na swoim miejscu.

- To dobrze. – Uśmiechnęła się. - Chociaż nie powiem, liczyłam na lepszy komitet powitalny, niż Stochy i Kubacki, który prawie utopił się w kawie, gdy mnie zobaczył. Czy on się mnie boi?

- Raczej nie miał zbyt udanych Igrzysk… Chłopaki już wyjechali?

- Coś tam się w nocy tłukli, ja nie wiem.

- Nie zdążyłam się z nimi pożegnać. – Wykrzywiłam twarz w grymasie, na co Lila ponownie wzruszyła ramionami, po czym sięgnęła po stojące obok łóżka kule o wściekle różowej obudowie. – Ładny kolorek.

- Jak już mam chodzić z tym badziewiem, to przynajmniej stylowo – odparła Przybylska i zsunęła się z materaca. – Lecę do siebie, a ty odpoczywaj i zbieraj siły na konkurs. Pamiętaj, jak zawalisz to jedna z nich – tu zamachała w powietrzu kulami – wyląduje w twoim tyłku. I wiesz, że nie żartuję.

- Niestety to wiem. – Uśmiechnęłam się pod nosem i otworzyłam jej drzwi. – Li?

- No co tam?

Nie odpowiedziałam, tylko jeszcze raz mocno ją przytuliłam.

* * *

Znajome uczucie.

Znów pojawiło się gdzieś na dnie żołądka i co kilka minut dawało o sobie znać drobnymi ukłuciami. Tak jak zawsze przypominało, że dzisiaj jest dniem innym, niż pozostałe; jest dniem, w którym można zrobić coś ważnego, coś wielkiego. Jest dniem, który rozdaje szanse.

Jak było wcześniej? Podobnie. To nie tak, że pewność siebie odbierała mi strach przed konkursami. To właśnie strach był tym, czego bałam się najbardziej. Był słabością, której nie chciałam okazywać i przed którą uciekałam, pozbawiając siebie wszelkich emocji. Ot, wyschnięta na wiór mistrzyni, która jedynie grała swoją rolę, za którą potem ją nagradzano.

Ale jej już nie ma.

Teraz jestem tylko ja. Czuję, oddycham, żyję. Boję się. Ale to dobry strach, który pozwala mi wziąć wdech i spojrzeć samej sobie w oczy. Patrzę w lustro i nie widzę w nim kogoś, kim nie jestem. Wreszcie dostrzegam siebie i podoba mi się ten widok. Nie przeszkadza mi zmęczenie, ani blizny po starych ranach, ani widoczne jeszcze w niektórych miejscach pęknięcia, których tym razem nie próbuję ukryć. To ja. I nie chcę tego zmieniać.

Bo nie czuję już pustki. Jest tak, jakbym odzyskała to, co utraciłam i jakbym miała wszystko, czego potrzebuję. Czy kiedykolwiek było tak dobrze, jak teraz? Czy kiedykolwiek czułam się tak… kompletna? Nie przypominam sobie momentu w moim życiu, w którym potrafiłam szczerze powiedzieć, że jestem szczęśliwa. Zawsze czegoś brakowało, o czym zapominałam, coś się nie liczyło… Ale teraz? Chyba w końcu to czuję.

I nieważny będzie dzisiejszy, ani jutrzejszy wynik. Nie dbam o to, na którym miejscu zakończę Igrzyska. Chcę tylko wystąpić po raz ostatni z przeświadczeniem, że się nie poddałam i walczyłam do samego końca – nie o medal, ale o samą siebie. Chcę dać z siebie wszystko, tak, jak zawsze, ale tym razem zrobię to po swojemu.

Westchnęłam, posyłając zdeterminowane spojrzenie własnemu odbiciu w lustrze. Chwilę później rozległo się pukanie do drzwi.

- Chciałam sprawdzić, czy wszystko w porządku. Za dwie godziny jedziemy.

Niezbyt wiedziałam jak zareagować, gdy za progiem pokoju ujrzałam mamę. Przez chwilę wpatrywałam się w nią, czując nagłą suchość w gardle. Właściwie powinnam jej się tu spodziewać. Przed każdymi zawodami przychodziła do mnie i przypominała, o co walczę. A potem, za każdym razem pozostawiała mnie z tymi samymi słowami: musisz być najlepsza. Znowu po to przyszła?

- Nie zamierzam uciec przez okno, jeśli to masz na myśli.

Jej umalowane krwistoczerwoną szminką usta wygięły się w lekkim uśmiechu, po czym opuściła głowę, przez moment wpatrując się w ziemię. Widząc niespotykaną na jej twarzy konsternację, tknęło mnie wrażenie, że przyszła po coś zupełnie innego. A poza tym… Przecież nie wszystko jest dobrze.

Dlatego uchyliłam szerzej drzwi.

- Wchodzisz?

Pokiwała głową i już po chwili stała na środku mojego pokoju, rozglądając się po nim, a sama usiadłam z powrotem przed komodą, nad którą wisiało lustro i wróciłam do robienia makijażu. A przynajmniej prób jego zrobienia, bo obecność mamy w żaden sposób nie pozwalała mi skupić się na namalowaniu równej kreski na prawej powiece.

Nie rozmawiałyśmy… właściwie od tamtego wieczora w Krakowie. Poza krótkimi wymianami zdań na temat planu dnia, rozkładu treningów, lub moich potrzeb, nie było między nami żadnego kontaktu. Nawet jeśli spędzałyśmy czasem pół dnia na treningach to nie razem, a obok siebie. Nie umiałam z nią rozmawiać. A może bardziej nie potrafiłam się do tego zabrać w obawie przed kolejnym wybuchem emocji. Właściwie tak kończyła się każda nasza rozmowa. Dlaczego tym razem miało być inaczej?

- Jak się czujesz? – Przerwała w końcu ciszę. Uniosłam głowę i złapałam w lustrze jej wzrok.

- Dobrze. Nic mnie nie boli.

- Nie o to pytam. – Pokręciła głową, a widząc mój pytający wyraz twarzy, znów lekko się uśmiechnęła. – Jak się czujesz? – powtórzyła, intonując pytanie w sposób, który naprowadził mnie na właściwy tor odpowiedzi. Uniosłam kącik ust.

- Zupełnie inaczej, niż do tej pory.

- Widać.

Zapadła cisza. Na przemian wyjmowałam i wsadzałam szczoteczkę tuszu do rzęs do opakowania, aby zająć ręce i nie musieć patrzeć w oczy mamy. Ona za to podeszła do okna i oparła się o parapet, obejmując się ciepłym swetrem.

- Jakieś polecenia? – rzuciłam zupełnie odruchowo i niekontrolowanie. Wcale nie planowałam tego powiedzieć, po prostu… wciąż uczę się powstrzymywać żal.

- Nie przyszłam mówić ci, co powinnaś zrobić, a czego nie – odparła cichym, nieco zmęczonym i pozbawionym pretensji głosem. – Myślę, że sama doskonale to wiesz.

- Mam być najlepsza? – spytałam z przekąsem.

Cholera.

- Nie. To znaczy… Tak. Bądź najlepsza. Ale bądź najlepsza dla siebie. Nie myśl o niczyich oczekiwaniach, ani o tym, żeby zadowolić kogokolwiek, poza sama sobą. Tylko o to chciałam cię prosić.

Przez długą chwilę patrzyłam na mamę, próbując zrozumieć, jak ostatnie miesiące ją zmieniły. Na każdym kroku coraz mniej ją poznawałam. Nie stąpała już twardo po ziemi. Zamiast tego stawiała ostrożne kroki, jej spojrzenie złagodniało, na ustach częściej pojawiał się uśmiech…

- Kornelia, wiem, że jestem ostatnią osobą, która powinna ci to wszystko mówić. – Westchnęła. - Nigdy nie chciałam dla ciebie źle. Po prostu za późno zaczęłam odróżniać twoje priorytety od swoich. A gdy to zrozumiałam, ciebie już nie było. – Urwała na moment i podniosła na mnie spojrzenie, którego smutek poczułam w postaci nagłego skurczu mięśni. – Przepraszam. Wiem, że to niczego nie załatwi, ale… Nie chcę aby to wszystko tak wyglądało. Ani dziś, ani jutro, ani za tydzień, ani w przyszłym roku.

Zacisnęła usta, wpatrując się we mnie długo i intensywnie. Opuściłam wzrok na dłonie, czując jak miesza się we mnie chęć zamknięcia całej te popapranej sytuacji z poczuciem żalu za to, że w ogóle do niej doszło. A potem znów na nią spojrzałam i poczułam się potwornie zmęczona brakiem matki w momentach, w których potrzebowałam jej najmocniej.

- Przepraszam za to, co powiedziałam nim wyjechałam. O dziadku i w ogóle… 

Jej usta drgnęły, jakby chciała się uśmiechnąć. Mimo to jedynie pokiwała głową w geście zrozumienia.

- Miałaś do tego całkowite prawo.

- Nie. Nie miałam prawa obwiniać cię o to, że on… Wiesz.

Przytaknęła, cicho wzdychając.

- Byłby z ciebie ogromnie dumny.

- Też tak myślę. – Uśmiechnęłam się lekko, przypominając sobie dziadka na trybunach Torwaru podczas któryś zawodów. – Chciałabym pojechać oba programy dla niego.

- Na pewno by się ucieszył.

Zapadła cisza. Wciąż lekko napięta, ale już nie tak ciążąca. Teraz wszystko jest w rękach czasu. I w naszych.

- Pójdę już. Przygotuj się w spokoju.

- W sumie to… - zaczęłam, machając w powietrzu szczotką do włosów i dziwiąc się własnemu pomysłowi. – Nie chcesz mi pomóc?

Spojrzała na mnie wyraźnie zdezorientowana, jakby nie do końca rozumiejąc moją propozycję. Po chwili jednak pokiwała głową i chwyciła szczotkę, stając tuż za mną. Wsunęła palce w moje włosy i delikatnymi, ale sprawnymi ruchami zaczęła je przeczesywać. Zupełnie jak wtedy, gdy byłam małą dziewczynką, a później nastolatką, której nie chciało się walczyć z wiecznie splątanymi kołtunami.

- Myślałam, że nigdy tego nie lubiłaś.

- Zbyt wiele w tej kwestii się nie zmieniło. Ała!

- Przepraszam!

- Spoko, straciłam tylko połowę włosów, a nie zębów.

Parsknęła śmiechem, a po chwili do niej dołączyłam. Małe kroki. Bardzo małe i ostrożne. Ten most wciąż się chwieje. Zbyt szybkie tempo i wpadanie sobie w ramiona mogą grozić prędkim runięciem. A tak jest lepiej. Bezpieczniej.

- Kornelia? – Ciepły głos mamy sprowadził mój wzrok na jej spokojną twarz. – Cieszę się, że przyjechałaś do Soczi. I dziękuję, że mogę być tu razem z tobą.

- Razem to zaczęłyśmy, więc razem to skończymy.

Uśmiechnęła się z wdzięcznością, co nawet udało mi się odwzajemnić. Jej radość była taka… dobra. W jakiś sposób mnie cieszyła i sprawiała, że chciałam widzieć ją częściej. O wiele częściej, niż do tej pory.

- Masz za sobą o wiele więcej ludzi, niż myślisz – powiedziała, wciąż przeczesując moje włosy. Pokiwałam głową i spojrzałam na swoją komórkę. Zero nowych wiadomości, zero nieodebranych połączeń…

- Tak… Na pewno tak jest…

Ścierpłam na całym ciele, czując chłodny dotyk na swoim ramieniu. Nieco zszokowana spojrzałam w lustro na dłoń mamy, a następnie na jej delikatny uśmiech i zapewniający wyraz twarzy. Bardzo powoli zaczęło uciekać ze mnie wszelkie napięcie, w którego miejsce zaczęła wstępować ulga.

- Obiecuję, że tym razem nie będziesz sama – dodała, po czym zabrała dłoń i odłożyła szczotkę na komodę. Posłała mi ostatni uśmiech i chwyciła za klamkę.

- Mamo?

- Tak?

Uniosłam kąciki ust, czując, jak opada ze mnie ciężar dźwiganego od lat nieporozumienia.

- Ja też bardzo się cieszę, że tu jesteś.

* * *

- Mamy wszystko? Niczego nie zapomniałaś? A łyżwy wzięłaś?!

- Tak! Nie! Tak i zaraz jedną z nich oberwiesz, jeśli się nie zamkniesz!

Nina posłała mi urażone spojrzenie, które chyba miało zwalić mnie z nóg. Poza powiększającą się chęcią opuszczenia windy nie zdziałało niczego. Zignorowałam ją i jeszcze raz spojrzałam w lustro, przyglądając się misternej pracy fryzjerki. Z jednej strony przedziałka splotła luźny dobierany warkocz i z tyłu głowy spięła go tysiącem wsuwek z resztą włosów. Biorąc pod uwagę ilość zużytego lakieru, fryzura przeżyłaby nawet wiatr z tegorocznego Innsbrucka.

- Gdzie mama?

- Już pojechała. Co ty taka stęskniona?

- Tak pytam.

Wzruszyłam ramionami i odetchnęłam z ulgą, gdy dojechałyśmy na parter. Zawiesiłam na ramieniu torbę sportową, chwyciłam za walizkę i wręcz wyskoczyłam z windy.

A potem, krótko mówiąc, mnie wcięło.

- No nareszcie! Ile można czekać?

- Już mieliśmy jechać bez ciebie!

- Głodny jestem!

Torba zjechała mi z ramienia, walizka przewróciła się na ziemie, a oczy łapałam w locie, no bo…

- Co wy tu robicie? – Tylko tyle zdołałam z siebie wydusić, gdy na miękkich nogach podeszłam do Kamila, a on tak po prostu zaśmiał się i mnie przytulił. – Wszyscy? – dodałam, obejmując spojrzeniem Ewę, Dawida, Maćka i rozwaloną w fotelu Lilkę. – Mówiłaś, że pojechali!

- Nie sprecyzowałaś którzy.

- Pieter i Jasiek wrócili do dzieciaków – wyjaśniła Ewka i niespodziewanie pstryknęła nam zdjęcie. – A poza tym: niespodzianka!

- Przecież… Mieliście wrócić do domów, do rodzin… Kamil, przecież oni wszyscy tam na ciebie czekają!

- No to jak już czekają, to dwa dni ich nie zabolą.

- Ale…

- Igrzyska jeszcze się nie skończyły! – Prawie wyśpiewał i objął mnie ciaśniej ramieniem. – Nelka, nie bądź matoł, mieliśmy tak sobie pojechać?

- Yyy, tak? Bo macie sezon do dokończenia?

- Najwyżej trochę krócej w domu posiedzimy – wtrącił Dejvi. Spojrzałam na niego z totalnym rozczuleniem, na co uśmiechnął się pokrzepiająco. – Ostatnie Igrzyska są tylko raz.

- Davidolo Kubaelho – mruknęła Lilka, na co wszyscy parsknęli śmiechem. Oprócz Davidola. – Co się patrzysz?

- Jak miałem cię tutaj zostawić, gdy ty byłaś na każdym moim konkursie, co? – spytał Kamil, gdy cała reszta skupiona była na prztykającym się z Lilą Dawidzie. – Taki ze mnie przyjaciel, że nie było mnie w momentach, gdy potrzebowałaś mnie najbardziej, więc będę przynajmniej przez te dwa dni. Chociaż tyle mogę dla ciebie zrobić.

- Ale…

- Nelka, raz w życiu się zamknij, dobra? – Zaśmiał się i znów mnie przytulił. Byłam tak zszokowana, że nie mogłam wydusić z siebie żadnego słowa, więc po prostu ułożyłam głowę na jego ramieniu. – Poza tym mamy dla ciebie niespodziankę.

Popatrzyłam na niego z niezrozumieniem, ale Kamil jedynie uśmiechnął się i kiwnął w stronę wejścia do hotelu.

- Cholerne, rosyjskie taksówki!

- O Scheisse… - zaklęła Nina.

A ja? Odwróciłam się w stronę hotelowego wejścia i znów poczułam się jak mała dziewczynka, która z utęsknieniem czekała do późna, aż On wróci z pracy i położy ją do łóżka.

- Tata? – Ledwo wydusiłam z siebie cokolwiek. Spojrzałam na Kamila. Wzruszył ramionami ze śmiechem.

- Siema, Kora. Sorry, za spóźnienie, ale jakiś łysy Sasza próbował spieprzyć z moją walizką.

Tym razem nie było już żadnej ściany; żadnego wewnętrznego oporu, mówiącego, że to za wcześnie, że potrzebujemy jeszcze czasu. Ja już nie chciałam czekać. A na pewno nie do momentu, w którym mogło się okazać, że jest za późno. Dlatego jak najszybciej pokonałam dzielącą nas odległość i rzuciłam mu się na szyję, chowając nos w materiale grubego golfa, pachnącego delikatnymi perfumami. Zastygł na moment, wyraźnie spinając całe ciało, ale zignorowałam to i jeszcze mocniej się do niego przytuliłam.

Aż w końcu sam mnie objął. Z początku nieco niepewnie, ale z każdą sekundą coraz mocniej.

- No cześć. Znowu masz sześć lat?

- I pół – mruknęłam, nie odrywając się od niego. A gdy w końcu to zrobiłam, spojrzał na mnie ze szczerym rozbawieniem. – Co ty tu robisz?

- Przyjechałem pokibicować mojej córce? Przecież wiesz jak uwielbiam łyżwiarstwo – prychnął z ironicznym uśmiechem, za co dostał w ramię. – Przeleciałem trzy tysiące kilometrów i tak mnie witasz?

- Poważnie pytam!

- A ja poważnie odpowiadam! A poza tym odnoszę wrażenie, że twoja matka realizuje jakieś postanowienie noworoczne, mające na celu zaprowadzenie pokoju na świecie i doprowadzenie mnie do bankructwa, ale… Cóż. Niecodziennie twoje dziecko kończy karierę podczas Igrzysk. No więc jestem.

- Mama…?

- W przeciągu pół roku rozmawialiśmy więcej niż przez ostatnie dziesięć lat, więc… - Urwał, zerkając w stronę ustawionym w lobby kanap. – Kogo moje oczy widzą? Nina, Skarbie!

- Nawet się do mnie nie zbliżaj.

- Tyle lat cię nie widziałem! Nic się nie zmieniłaś!

- Jeszcze jeden krok, Kubiak, a zamienię twoje życie w koszmar.

- Przestań, patrzę na ciebie, gorzej już nie będzie.

Parsknęłam śmiechem, widząc minę Niny i uchwytując wyszczerzoną w moją stronę Lilę. Przesunęłam wzrok na objętych Stochów, roześmianego Maćka i Dawida, który puścił mi oko. A potem poczułam na ramieniu dłoń taty.

Wszyscy. Będą wszyscy.

* * *

miałam bilet w jedną stronę

do miejsca do którego chodzą wszystkie demony

gdzie wiatr się nie zmienia i nic nie wyrasta z ziemi

żadnej nadziei tylko kłamstwa

i jesteś uczony jak płakać w poduszkę

ale przetrwałam

* * *

Wdech i wydech. Jeszcze raz. Wdech… i wydech. Głęboko wciągnij powietrze i spokojnie je wypuść. W porządku. Nie jesteś sama.

Nie jestem sama.

Odsunęłam głowę od kolan i wyprostowałam się na plastikowym krześle, otwierając oczy. Zamrugałam dla ostrości widzenia i rozejrzałam się po pomieszczeniu, w którym się znajdowałam. Przygotowania trwały. Jedne dziewczyny rozciągały się, drugie poprawiały makijaż, a jeszcze inne próbowały się skoncentrować. Należałam do tych ostatnich, które odliczały ostatnie minuty do wywołania na lód.

Było nas wszystkich trzydzieści. Trzydzieści zawodniczek podzielonych na pięć sześcioosobowych grup. Ja byłam w trzeciej, według planu miałam wystąpić jako ostatnia.

Po programie krótkim zostanie nas dwadzieścia cztery. Sześć dziewczyn odpadnie, reszta jutro dostanie drugą szansę na powalczenie o jak najlepszy końcowy rezultat. Zsumują wyniki programu krótkiego z dowolnym i… koniec.

Westchnęłam. Wyciągnęłam spod krzesła łyżwy i powoli zaczęłam je zakładać. Pociągnęłam za sznurówki, by zawiązać je ponownie już na nodze tak, by but odpowiednio usztywniał stopę i kostkę. Niespiesznymi ruchami przekładałam skuwki przez dziurki, skupiając się na czynności i wsłuchując się w płynącą ze słuchawek muzykę.

I’ve got thick skin and an elastic heart, but your blade it might be too sharp. I’m like a rubber band until you pull too hard. Yeah, I may snap and I move fast, but you won’t see me fall apart, ‘cause I’ve got and elastic heart.*

Jeśli sportowiec mówi, że nie denerwuje się przed swoim występem – kłamie. Albo po prostu wypiera ten niewygodny fakt, aby mu nie przeszkadzał. Do tej pory przyjmowałam pozycję obronną, odpychając strach w najgłębsze zakątki umysłu. Szło mi całkiem nieźle, pewność siebie była niezwykle pomocna w kluczowych momentach. Ale to było kiedyś. W Soczi jest zupełnie inaczej. Stres? Czułam go. O wiele wyraźniej i mocniej, niż kiedykolwiek. Z każdą minutą serce uderza coraz silniej, dłonie stają się wilgotne, a oddech zaczyna drżeć. Nie zmienia to jednak faktu, że chcę to zrobić. Chyba bardziej, niż kiedykolwiek w całym swoim życiu. Nie wiem, czy tak duży wpływ na to ma przestawienie priorytetów, czy samo to, że to już ostatni raz.

- Grupa trzecia, rozgrzewka za dziesięć minut!

Naciągnęłam sznurowadło i zaplątałam je w kokardę. Wstałam, zdjęłam kadrową bluzę i odwróciłam się w stronę lustra. Wygładziłam na biodrze materiał białej sukienki, której wykończenia na spódniczce i długich rękawach miały czerwony kolor. Dekolt na plecach był głęboki, przeszyty cielistą siatką i sięgał talii. Prosty krój, ale utrzymany w barwach narodowych. Na tym nam zależało.

- Grupa trzecia!

Wdech i wydech. Nie jesteś sama.

Korytarz był długi i ciemny. Zewsząd dochodziły różne języki, czyjeś krzyki, głośny śmiech, wśród których próbowałam odnaleźć swoją ciszę. Zacisnęłam palce na sukience, wypuściłam z płuc powietrze i przymknęłam oczy. Powoli wszystkie odgłosy milkły. Słyszałam tylko własny oddech i dudniące serce. A gdy rozchyliłam powieki, jedynym docierającym do mnie dźwiękiem był odgłos kilkunastotysięcznej publiczności, który z każdym krokiem stawał się coraz wyraźniejszy. Aż w końcu kurtyna się rozchyliła, a ja musiałam zmrużyć oczy, uderzona bielą lodu. Sekundę później nadszedł drugi szok w postaci fali braw. Rozejrzałam się dookoła, czując przechodzące przez całe ciało dreszcze. Przyjemny skurcz ścisnął mój żołądek, gdy zorientowałam się, że nie wywołał ich strach, tylko jakiś pierwiastek radości, spowodowany tym, że to już, że to teraz. Przesunęłam spojrzeniem po wypełnionych trybunach i poczułam swego rodzaju ulgę, ale też coś na kształt zniecierpliwienia.

A potem poczułam pod nogami lód i opadające ze mnie ciężkie emocje. Zostało jedynie wrażenie zapełnionej pustki i ugaszonej tęsknoty. Zupełnie tak, jakbym nie mogła się doczekać… Zupełnie tak, jakby mi tego wszystkiego brakowało.

Wróciłam.

Okrzyki, brawa, głos spikera, odczytującego listę startową – wszystko to szumiało w moich uszach, przebijając się przez zbudowaną barierę spokoju i koncentracji, ale nie burzyło jej. Wręcz przeciwnie. Okazało się, że wciąż mi się to podoba; że cały ten szum spełnia swoją rolę i napełnia mnie dodatkową motywacją. Poza tym… Pierwszy raz w całej mojej karierze wśród całego tego tłumu były nie pojedyncze osoby, ale cała grupa ludzi, którzy byli tam tylko i wyłącznie dla mnie. Byli ci, których kochałam i którzy pozwalali mi czuć się kochaną.

To pomagało najbardziej.

Sunęłam bokiem wzdłuż band, nabierałam prędkości, wymijałam pozostałe zawodniczki i powtarzałam poszczególne elementy choreografii. Raz, dwa, trzy… Próba podwójnego axla, który szedł na pierwszy ogień – czysta. Nie czułam się maksymalnie pewnie, ale nie odnosiłam też wrażenia, że coś może się nie udać. Nawet potrójny flip nie wydawał się taki straszny, choć próba jego wykonania podczas rozgrzewki zakończyła się na jednym obrocie.

Jeszcze nigdy nie czułam się tak swobodnie przed żadnym konkursem.

Opuściłam lód wraz z czwórką pozostałych zawodniczek, pozostawiając w centrum zainteresowania pierwszą z naszej grupy. Założyłam ochraniacze na płozy i bluzę, poinformowałam Ninę o swoim wrażeniu z rozgrzewki i odeszłam na bok, aby podtrzymać pracę mięśni i nie doprowadzić do zastania się stawów.

Nagle gdzieś z boku rozległo się głośno gwizdnięcie.

- Cześć. Czy my się znamy?

Roześmiałam się, dostrzegając nad sobą opartego o poręcz Thomasa i siedzących obok chłopaków.

- Nela, jesteś super! – krzyknął Michi i zamachał miniaturową polską flagą.

- Mnie się bardzo podobało, mam nadzieję, że sędziom też – odparł Didl, który prezentował stan o wiele lepszy od tego, którego się spodziewałam. – Pięć dwudziestek.

- To była rozgrzewka, idioto – wrzasnął Gregor i popukał się w czoło, na co Diethart zrobił głupią minę i popatrzył na mnie pytająco.

- Serio?

Znów parsknęłam śmiechem i przeniosłam wzrok z powrotem na Thomasa.

- Dasz radę.

Dam radę. Bo jestem super-dziewczyną. A super-dziewczyny nie płaczą. Super-dziewczyny latają.

Uśmiechnęłam się do mamy, biorąc od niego butelkę z wodą i podeszłam bliżej barierki, przyglądając się znajomej Gruzince, która właśnie wykonywała swój program. Jeszcze jedna zawodniczka i w końcu ja – bez żadnych oczekiwań, jedynie z nadzieją na dobre zakończenie.

- To dobre miejsce, aby się pożegnań, prawda?

Nie kryłam zaskoczenia, dostrzegając po mojej lewej jedyną już zawodniczkę, która pozostała ze mną w boksie dla oczekujących.

- Chyba najlepsze.

Koreanka, Kim Yu-Na uśmiechnęła się lekko i powróciła do obserwowania naszej rywalki, która właśnie koło nas przejechała. Nie potrafiłam jednak skupić się na czymkolwiek innym, niż stojąca obok dziewczyna. Znałyśmy się i to dość dobrze. To ona najbardziej skorzystała na moim upadku podczas zeszłorocznych Mistrzostw Świata. To ona sięgnęła po złoto; tak, jak zrobiła to cztery lata temu w Vancouver. Nie ukrywało się, że w Soczi to właśnie ona będzie najmocniejsza i zrobi wszystko, by obronić olimpijski tytuł. I mogła to zrobić. Igrzyska były jej pierwszymi zawodami od Kanady. I z tego co wiem – ostatnimi. Plotka głosiła, że jutro światek łyżwiarski skurczy się o więcej niż jedną osobę. Tak więc byłyśmy dwie. Dwie, które wróciły po długiej przerwie i dwie, które wróciły po to, aby się pożegnać.

- Boisz się? – spytała nagle.

Zmrużyłam oczy, spoglądając w bok na przeznaczoną dla najbliższych lożę. Do tej pory zawsze widziałam tylko puste krzesełka. Tym razem odnalazłam Kamila z Ewą, Lilę, Maćka, Dawida, tatę… A potem obróciłam głowę w drugą stronę i uśmiechnęłam się na widok Didla, Michiego i Gregora. Aż w końcu zatrzymałam się na Morgensternie; na jego roześmianych oczach, uśmiechu i rwącego się w jego stronę mojego serca. Boję się?

- Nie.

Dlaczego miałabym się bać, skoro wszyscy są razem ze mną?

- A ty?

- Trochę. Ale już tu jesteśmy, więc musimy o tym zapomnieć i zrobić swoje – odpowiedziała i ściągnęła bluzę. – Po prostu skończmy to, co zaczęłyśmy lata temu i w końcu odpocznijmy.

Nawet nie zauważyłam, gdy muzyka ucichła, a zaczęto ogłaszać punktację dla Gruzinki. Byłam zbyt mocno skupiona na Kim i każdym jej słowie, ale przede wszystkim na jej ciepłym stosunku wobec… wobec mnie – jednej z jej największych rywalek, która w ostatnich latach nie pragnęła niczego więcej jak jej detronizacji. I nie ukrywajmy, przecież nie byłam lubiana wewnątrz tego środowiska. A ona? Uśmiechnęła się po raz ostatni i skinęła głową.

- Życzę ci wszystkiego, co najlepsze, Kornelio. Powodzenia.

To było takie dobre, takie… miłe. Sprawiło, że nie potrafiłam się poruszyć i jedynie wpatrywałam się w nią; jak wchodzi na lód, jak przygotowuje się do występu, aż wreszcie go rozpoczyna.

Była piękna. Naprawdę zjawiskowa. Dostrzegałam to wcześniej, ale w żaden sposób nie czułam się przez nią poruszona; nie tak, jak teraz. Wtedy reagowałam czystą zazdrością na to, co potrafiła zrobić z publicznością. Teraz jest zupełnie inaczej. Nie potrafię oderwać od niej wzroku, a zamiast zazdrości czuję podziw.

I ciarki na plecach.

Nawet nie zauważyłam, gdy minęły dwie minuty. Ocknęłam się w momencie, w którym publiczność wybuchła brawami i okrzykami, a uśmiechnięta Yu-Na kręciła głowa, jakby nie do końca wierzyła w to, co właśnie zrobiła.

Jak niedobrze będzie wystąpić tuż po niej…

- Twoja kolej, maleńka. – Usłyszałam za plecami głos Niny.

Koreanka siadała na kanapie, na której czekano na punktację, gdy ja niezauważana przestępowałam próg tafli. Dopiero wtedy zaczęłam czuć, że jednak się boję; zupełnie tak, jak jeszcze przed wyjściem na rozgrzewkę. To miał być pierwszy raz. Pierwszy raz od roku, gdy znów zaprezentuję się na arenie międzynarodowej. Pierwszy raz od upadku. Pierwszy raz od momentu, w którym wszystko runęło i doprowadziło zupełnie inną Nelę właśnie tutaj, do Soczi.

- Dziewiątego listopada tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego dziewiątego roku zaczęto burzyć mur berliński. Na dziewięć dni przed twoim urodzeniem. Dziesiątego rozpoczęły się przemiany demokratyczne w Bułgarii, a jedenastego… Jedenastego chyba wszyscy odpoczywali, bo Wikipedia nie wskazuje żadnych ważnych wydarzeń tego dnia.

Nina miała to do siebie, że przed każdym moim występem nie dawała ostatnich rad i poleceń. Twierdziła, że wszystko, co miała do powiedzenia, powiedziała już podczas treningów i tylko jeśli uważnie jej słuchałam, będę wiedziała, co robić podczas zawodów. Plan był zawsze ten sam. A na minuty przed występem jedynym czego potrzebowałam, był spokój. Dlatego Nina zazwyczaj nie zarzucała mnie ostatnimi instrukcjami, tylko plotła, co jej ślina na język przyniosła.

Lepsze kalendarium z listopada osiemdziesiątego dziewiątego, niż przepis na ogórkową.

- A tego twojego nieszczęsnego osiemnastego listopada NASA wystrzeliła jakąś satelitę.

Zaśmiałam się i pchnięta nagłą, żywą reakcją widowni spojrzałam w stronę ekranu, na którym właśnie wyświetlono ocenę Yu-Ny. 74,92. Niespełna czternaście punktów przewagi nad prowadzącą do tej pory Amerykanką mogło spokojnie utrzymać Koreankę na pierwszym miejscu do samego końca konkursu.

I jak mam to przebić?

Przecież nie po to tu przyjechałam!

Wytrząsnęłam z głowy idące w niebezpiecznym kierunku myśli i jeszcze raz spojrzałam na Ninę.

- Kubiak, ty sobie poradzisz – zawyrokowała. – Jedź. A ja tu zostanę i odmówię za ciebie pacierz.

Kiwnęłam głową i jeszcze raz, już ostatni, spojrzałam na sektor rodzinny. Wszyscy. Ich widok dodał mi odwagi i napełnił energią, dlatego gdy tylko moje nazwisko rozbrzmiało w całej hali, zdecydowanie odepchnęłam się od bandy i wyjechałam na lód. Serce zabiło mi nieco szybciej w reakcji na wrzawę, jaką wywołało moje pojawienie się na tafli. Uniosłam ramiona w powitaniu i wypuściłam z ust powietrze. Postanowiłam skorzystać z dawanego nam przed występem czasu i zaczęłam robić niewielkie okrążenia – przodem, tyłem, bokiem, a także symulację do pierwszego skoku. Strzepnęłam ramiona i nogi, chcąc rozluźnić automatycznie napinające się całe ciało.

Aż w końcu skierowałam się do punktu, z którego rozpocznę cały program. Wyhamowałam, a dźwięk kruszonego lodu rozniósł się po uciszonej hali.

Ząbki lewej łyżwy wbiłam w lód, prostując w tyle nogę, ramiona ułożyłam swobodnie wzdłuż tułowia i opuściłam głowę. Ostatni oddech.

Nie jesteś sama.

Już pierwsze uderzenia o klawisze fortepianu poruszyły moim ciałem, po którym przebiegł ciepły dreszcz. Pochyliłam się, obróciłam kilkukrotnie wokół własnej osi, na jednej nodze nakreśliłam niewielki okrąg i wreszcie ruszyłam w głąb lodowiska.

Melodia była delikatna i spokojna, więc takie też powinny być wszystkie ruchy. Unosiłam i opuszczałam ramiona, podkreślając nimi charakter utworu Chopina. W końcu pokonałam odpowiedni odcinek i umiejscowiłam wzrokiem punkt, w którym wykonam pierwszy skok. Podwójny axel. Podczas rozgrzewki wyszedł niemal idealnie i nigdy nie sprawiał mi większych problemów. Śmiało mogę powiedzieć, że pomimo swojej trudności, jest chyba moim ulubionym skokiem.

Najazd tyłem, obrót przez lewe ramię, wybicie z lewej nogi i zamachnięcie się prawą. Dwa obroty w powietrzu, lądowanie, świetnie! Oklaski zagrały mi w uszach, gdy jechałam dalej, dosłuchując się wśród szumu kolejnych taktów melodii i wykonując następne elementy choreografii.

Czułam. Czułam muzykę całą sobą, oddając w każdym ruchu wszystkie emocje, jakie we mnie wywoływała. Przywoływała ciepłe wspomnienia z dzieciństwa, salonu dziadka i jego starego gramofonu. Uwielbiał muzykę poważną. Niejednokrotnie podsuwał nam utwory, do których mogłabym wystąpić. Jednym z nich był właśnie nokturn Chopina.

Sama nie wiem, w którym momencie na moich ustach pojawił się uśmiech, ale tańczyłam dalej, pamiętając doskonale każdy ruch. Kontrolowałam całe ciało, tym razem nie pozwalając sobie na popadanie w automatyzm. Chciałam czuć to, co wykonuję. Nie jedynie ruszać ciałem w rytm melodii po raz tysięczny.

Flip. Nadszedł moment w utworze, w którym został umiejscowiony, więc musiałam postawić wszystko na jedną kartę. Różnie z nim było, w większości przypadków gorzej niż lepiej, ale przecież nie mogę pozwalać mu pokonywać siebie za każdym razem. Zgięłam lewą nogą, a prawą wyprostowaną wypchnęłam do tyłu, wbijając ząbki w lód. Pierwszy, drugi, trzeci obrót… Lądowanie lekko zachwiane, ale sekundę później jechałam dalej, a nie skończyłam szorując tyłkiem po lodzie.

Odjechałam kilka metrów dalej i rozkręciłam piruet na prawej nodze, lewą układając równolegle do lodu, by po kilku obrotach zmienić pozycję i tę samą nogę, którą jeszcze przed chwilą wychylałam do tyłu, unieść w bok, tworząc pozycję na kształt litery Y. W końcu zmieniłam nogę i pozycję na piruet siadany, z którego bardzo powoli zaczęłam się podnosić. Przez kilka sekund obracałam się z szeroko rozłożonymi ramionami, co zostało nagrodzone dodatkowymi oklaskami.

Fortepian zagrał nieco głośniej, więc znów odjechałam kawałek dalej i przeskakując z jednej nogi na drugą, znów zaczęłam kręcić się wokół własnej osi. Naciągnęłam lewą nogę równolegle do lodu, a po chwili sięgnęłam do niej prawym ramieniem. Z całymi pokładami skupienia starałam się, aby utrzymać równowagę, nie zachwiać się i nie rozjechać się zbytnio podczas wykonywania piruetu. Z dobrym skutkiem.

Muzyka grała dalej, a mi pozostały już tylko dwa skoki do wykonania i to w kombinacji. Przejechałam wzdłuż dłuższego boku lodowiska i dojechałam do band, przy których wyznaczony był ostatni punkt skokowy. Tak więc rozpędziłam się, nabrałam prędkości i zrobiłam wszystko, by poprawnie wylądować potrójnego, a po chwili podwójnego loopa.

I końcówka. Sekwencja kroków, na którą składała się cała kombinacja delikatnych, wkomponowanych w utwór ruchów. Czułam. Nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek czuła się na lodzie taka lekka i… spokojna. Każdy ruch był dla mnie przyjemnością i dawał mi radość. Może wpływ miała na to świadomość niespodziewanie pomyślnie wykonanych wszystkich czterech skoków? A może po prostu cieszyłam się tymi ostatnimi chwilami na lodzie? Albo świadomość, że po konkursie ktoś w końcu będzie na mnie czekał?

Wraz z ostatnimi, bardzo szybkimi uderzeniami klawiszy, rozkręciłam też ostatnie piruety. Odchyliłam tułów do tyłu i uniosłam jedną rękę, którą po kilku chwilach sięgnęłam w tył do wolnej łyżwy. Chwyciłam za płozę i przeciągnęłam nogę, unosząc ją ponad głowę.

Melodia zaczęła się uspokajać. Opuściłam nogę i jeszcze kilkukrotnie obróciłam się wokół własnej osi, by wraz z ostatnim dźwiękiem wyprostować się i wyciągnąć rękę w stronę trybun.

Udało się.

Przez dłuższą chwilę nie potrafiłam się poruszyć. Mimo to czułam na swoich ustach szeroki uśmiech. Czułam, że poszło o wiele lepiej, niż ktokolwiek mógł się spodziewać, a już z całą pewnością ja sama. Treningi nigdy nie odzwierciedlają tego, co zaprezentuje się w głównym konkursie, ale… Udało się. I było zupełnie inaczej, niż do tej pory. Było znacznie lepiej niż wtedy, gdy jechałam sama.

Oklaski, przez które przebijało się wołanie tłumu, szumiały w mojej głowie, gdy w końcu odzyskałam zdolność do poruszenia się. Dojechałam do środka tafli, rozłożyłam szeroko ramiona i… roześmiałam się. Brakowało mi tego. Tak potężnie brakowało mi tego kołatania serca, silnego dreszczu i poczucia, że się udało. Znów to czułam.

- Bój się Boga, Kubiak! Co to było! – krzyknęła Nina, gdy podjechałam do bramki. Niemka od razu chwyciła mnie za policzki i z całej siły cmoknęła w czoło. – I co to jest to-to-to na twojej twarzy?!

- Chyba uśmiech?

- Kolejna zwariowała!

Parsknęłam śmiechem i pośpieszana z każdej strony szybko ubrałam ochraniacze na płozy i udałam się za Niną do kiss and cry, gdzie czekała już mama. Uśmiechnęła się szeroko i podała mi bluzę. A gdy już siedziałam obok niej, dotknęła mojej dłoni.

- To było cudowne.

Uniosłam kąciki ust. Nie ‘było dobrze’. Nie ‘mogło być lepiej’. Zero suchej opinii, żadnej krytyki. Pochwaliła mnie. I ta pochwała smakowała o wiele lepiej, niż jakiekolwiek zwycięstwo.

- Punktacji dla Kornelii Kubiak…

Byłam zbyt rozemocjonowana, by skupić się na pojawiających się na ekranie liczbach i oszacować, w jakiej sytuacji mnie stawiają. Niezbyt docierały do mnie też słowa Niny. Jedynie zaciskająca się dłoń mamy i dwójka obok mojego nazwiska dały mi podgląd na sytuację w której się znalazłam. 69,43. Druga. Z wyprowadzoną przewagą, z którą miałam szansę na pierwszą dziesiątkę w klasyfikacji programu krótkiego.

Ale… jak?

Powtarzałam sobie to pytanie przyglądając się każdej kolejnej punktacji wystawianej w konkursie. A potem patrzyłam na tabelę wyników, na nieporuszoną dwójkę obok biało-czerwonej flagi i nie wierzyłam. Bo to nie mogło dziać się naprawdę.

„Czekamy. T.”

Czwarta grupa zakończyła swoje występy, do końca pozostało sześć zawodniczek, a pierwsza dwójka wciąż pozostawała niezmienna. Nie mogłam dłużej czekać. Gdy tylko rozluźniłam całe ciało i ku własnemu zaskoczeniu złożyłam kilka składnych zdań przed kamerą, popędziłam w stronę wyjścia „zza kulis”. W biegu zmieniłam miękkie kapcie na adidasy i wypadłam na wypełniony ludźmi hall Iceberg Areny. Cholerne metr sześćdziesiąt pięć! Niby nie mało, ale jednak nie wystarczająco dużo, by dojrzeć coś ponad tłumem. Przydałyby się łyżwy.

Stanęłam na palcach i wyciągnęłam szyję. Złapaliśmy się spojrzeniem w tym samym momencie. Więc ruszyłam. Przeciskałam się między ludźmi, by w końcu wskoczyć w jego ramiona i objąć nogami w biodrach.

- Jestem z ciebie cholernie dumny.

Uśmiechnęłam się i jeszcze bardziej wtuliłam twarz w jego szyję, głęboko wzdychając. Od Thomasa oderwało mnie dopiero głośne chrząknięcie.

- Przepraszam, bo my też tu jesteśmy.

Zaśmiałam się i odsunęłam od Morgensterna, spoglądając na zniecierpliwioną Lilę, stojącego za nią Dawida i całą resztę polskiej bandy z blondynką na czele.

- Wybacz, panie Gwiezdny – machnęła na Thomasa i już po chwili ściskała mnie z całej siły. – Stara, patrzyłam na ciebie i kolano przestało mnie boleć.

- Za to boli kogo innego – mruknął nad nami Dejvi, za co Lila spiorunowała go spojrzeniem.

- Za jakie grzechy ja musiałam dzisiaj siedzieć obok niego to ja nie wiem.

- Zobaczymy, co powiesz jutro, panno kup-mi-popcorn-bo-masz-bliżej.

- Kubacki.

- Przybylska.

- Zamknij usta, gdy wymawiasz moje nazwisko.

- Zakryj twarz, gdy na mnie patrzysz.

- Dzięki, że przyszliście – przerwałam im i uwiesiłam się na dawidowej szyi. Westchnął, ale się uśmiechnął. – I dzięki, Dejvi.

- Za co?

- Za przekonanie mnie do przyjazdu tutaj. – Posłałam mu szeroki uśmiech. Odwzajemnił go, ale słabo i z małym przekonaniem, po czym odwrócił głowę w bok. Gdy podążyłam za jego wzrokiem, natrafiłam na rozmawiającego z Gregorem, Michim i Didlem Thomasa. – Dejv?

- W porządku. – Kiwnął głową i zmusił się do uniesienia kącików ust. – Naprawdę dobrze widzieć cię taką szczęśliwą.

Uściskałam Ewę i Kamila, który swoim krzykiem zwrócił na nas uwagę połowy ludzi w hallu, przybiłam piątkę i dostałam całusa w policzek od Maćka, a na samym końcu drugi raz tego dnia wylądowałam w ramionach taty.

- I jak ci się podobało?

- O wiele lepiej niż w telewizji.

Parsknęliśmy śmiechem w tym samym momencie. Jeszcze raz przytuliłam się do jego piersi, przez krótką chwilę napawając się tylko jego obecnością. A gdy otworzyłam oczy ujrzałam ich wszystkich wokół siebie. Miałam ochotę śmiać się i płakać w jednym momencie. Zamiast tego uśmiechnęłam się szeroko do Stochów, pomachałam do Dietharta i uniosłam kciuk do mrugającego porozumiewawczo Gregora. Byli wszyscy.

No, prawie.

- Gdzie mama? – spytałam, nie zauważając jej wśród nas.

- Nie oczekuj od niej zbyt wiele. – Nina posłała znaczące spojrzenie kolejno mi, a potem tacie, który cicho prychnął. – Swoje zrobiła.

Westchnęłam, ale w sumie nie byłam zdziwiona. Mogłam jedynie się domyślać, że samo ściągnięcie taty do Soczi kosztowało ją naprawdę wiele. Spotkanie z nim nie należało do rzeczy, których miałam prawo od niej oczekiwać. Nie po dziesięciu latach od ich ostatniego spotkania.

- Hej, już skończyły!

Krzyk Lilki sprowadził uwagę wszystkich na zawieszony w hallu telewizor. Przed oczami mignęła mi twarz zawodniczki z ostatnim numerem startowym, a po chwili rozwinięto listę wyników programu krótkiego.

Na moment zapomniałam jak się oddycha, jak się mruga, jak porusza się rękami i nogami. Ogłuszona krzykami chłopaków tępo wpatrywałam się w ekran. I choć moje nazwisko już dawno z niego zniknęło, patrzyłam na ostatnią dziesiątkę, nie potrafiąc wydobyć z siebie żadnego dźwięku.

Bo to niemożliwe. N i e m o ż l i w e!

Jestem… czwarta?

- Nelka, gamoniu! – Kamil uniósł mnie i zaczął tarmosić w powietrzu i kręcić kółka. – Patrz, co narobiłaś!

Co narobiłam? Nie mam pojęcia. Nie wiem jak, nie wiem dlaczego… Przecież tylko pojechałam cały program tak, jak chciałam. Nieidealnie, z jednym małym błędem i poczuciem, że nie muszę i nie chcę wygrać. Bez presji, bez wymagającego zwycięstwa obciążenia, bez jakichkolwiek oczekiwań. Pojechałam tak, jak zawsze chciałam to zrobić. I… udało się?

Spojrzałam na ponownie wyświetloną listę wyników. Kim Yu-Na utrzymała prowadzenie, druga była Rosjanka, a trzecia… moja włoska ulubienica, Carolina. Pierwszy raz w życiu nie poczułam złości związanej z faktem, że mnie wyprzedza. To chyba nie miało żadnego znaczenia.

- Wariatko, pokaż jutro kto tu rządzi i łap w końcu ten pieprzony medal olimpijski! – wrzasnęła Lilka, potrząsając mną. – Widziałaś te różnice punktowe? Możesz wskoczyć na podium!

- Ja pierdolę? – tylko tyle udało mi się z siebie wydusić.

- Kubiak, twoja matka dzwoniła. Masz podpisać listę wyników i pogadać z dziennikarzami. Sofort.

Stęknęłam twierdząco do Niny i puściłam rękę Lilki.

- Widzimy się w hotelu, okej? – Przybylska spojrzała na mnie znacząco i posłała krótki uśmiech.

- Nie poczekamy? – spytał tata. – Wrócimy razem z Korą.

- Wierz mi, panie K. – zaczęła Lila, chwytając go pod ramię i kiwając znacząco w stronę Thomasa. – Ona ma z kim wrócić do pokoju.

- Co?!

- Napijemy się herbaty, zjemy ciastko…

- Kora, czy ty masz chłopaka?!

- Obejrzymy film…

- Albo wypijemy coś mocniejszego i zamkniemy twojego ojca w szafie – dodał Kamil, popychając tatę w stronę wyjścia. Ten tylko zmierzył krytycznym spojrzeniem nieświadomego Morgensterna, po czym na migi dał mi do zrozumienia, że jeszcze o tym porozmawiamy.

- Thomas? – podeszłam do niego i objęłam go wokół klatki piersiowej, wywołując za swoimi plecami falę jęków i innych tego typu niezidentyfikowanym odgłosów wśród chłopaków. – Poczekasz na mnie?

- Poczekam.

* * *

znalazłam ukojenie w najdziwniejszym miejscu

w najdalszych zakątkach mojego umysłu

zobaczyłam moje życie w twarzy nieznajomego

okazało się, że należała do mnie

* * *

Czwarta. Brzmi i wygląda to jak największa abstrakcja, jaka kiedykolwiek miała miejsce w moim życiu. Biorąc pod uwagę ekspresowe przygotowania do Igrzysk i pozostałości po pięciomiesięcznym cyklu treningowym w Kanadzie, celowałam w drugą dziesiątkę. Ot, nie najlepiej, ale i nie najgorzej. Przeciętnie, ale wystarczająco, aby zakończyć ten rozdział z poczuciem dobrze wykonanej roboty.

Ale czwarte miejsce po krótkim?

Przyznaję, to był dobry występ. Zupełnie inny niż wszystkie do tej pory. Bardzo emocjonalny i szczególny. Ale czy właśnie to zadecydowało o jego jakości? Chciałam pojechać jak najlepiej, zrobiłam to na tyle, na ile pozwalały mi siły i… cholera, naprawdę mi się udało.

Może nie chodziło tylko o przygotowanie? Może chodziło o coś więcej?

Z niedopiętą kurtką i rozsznurowanym jednym butem opuściłam cudownie rozświetloną Iceberg Arenę tylnym wyjściem. Ludzie już się rozeszli, dookoła kręciły się jedynie pojedyncze osoby z różnych ekip, więc nikt mnie już nie zaczepiał. Zerknęłam na jeszcze płonący pod wieczornym niebem znicz i uśmiechnęłam się pod nosem.

A potem znów znalazłam się w swoim ulubionym miejscu.

Objęłam szyję Thomasa, zanurzając nos w kołnierzu jego kurtki i śmiejąc się głośno. Byłam szczęśliwa. Byłam tak cholernie szczęśliwa, że nie potrafiłam w żadnym stopniu tego pojąć. Wszystko zaczęło się układać. W końcu jest tak, jak zawsze chciałam aby było.

- Może dobrze zrobiłam wracając do Polski.

Uścisk Thomasa nagle zelżał. Jego dłonie zsunęły się z moich pleców, a ciało, które czułam przy sobie automatycznie się napięło. I dopiero gdy spojrzałam na twarz Morgensterna, dotarł do mnie sens własnych słów.

Uśmiechnął się nieco nerwowo i zamrugał z niezrozumieniem.

- Dobrze? – powtórzył. – Myślałem, że tego nie chciałaś.

- Bo nie chciałam… - zaczęłam dziwnie zdławionym głosem. Thomas przez dłuższą chwilę patrzył na mnie w sposób, którego nie potrafiłam rozszyfrować. Jego dłonie spoczywały na moich łokciach, ale miałam wrażenie, że bardziej trzyma mnie z dala od siebie, niż przy sobie. – Nie chciałam – powtórzyłam.

- Wiem, że nie chciałaś – powiedział po chwili i pokręcił głową, jakby odpychając od siebie złe myśli. – Po prostu… Nie rozmawialiśmy o tym, wiesz?

- O czym?

- O twoim wyjeździe. Dlaczego, po co… Nie zauważyłaś? Pominęliśmy to.

Odtworzyłam w głowie wszystkie wspólne momenty w Soczi. Powrót do Polski był stałym elementem każdej rozmowy. Odkąd przyszedł po raz pierwszy pod Iceberg Arenę, po spotkanie po drugim konkursie indywidualnym… Ale…

- Wytłumaczyliśmy sobie wszystko to, co wydarzyło się po Kulm. Ale zapomnieliśmy o tym, co było przed.

- A co było przed?

Ściągnęłam wargi i uniosłam na niego zobojętniały wzrok. Nie wiem jak on, ale ja doskonale pamiętałam, co było przed jego upadkiem na mamucie; pamiętałam jego słowa, jego zachowanie… Wszystko to, co w jakiś sposób zatarły wydarzenia z Kulm.

- Nela, nie chodzi mi o to, żebyśmy rozmawiali o tym tu i teraz. Zwłaszcza przed twoim jutrzejszym finałem.

- Sam zacząłeś.

- Dziwisz mi się? – Wbił we mnie bolesne spojrzenie. - Doskonale wiemy, co się wydarzyło. Po prostu nie chcę czuć świadomości, że gdybym wtedy nie zawalił…

- To?

- To nie byłoby nas tutaj.

Na chwilę zapadła cisza, przerywana przez dźwięki wieczornego Soczi. Oddech unosił się w postaci pary, a dłonie tym razem zaciskały się w pięści.

- Nie byłoby ciebie tutaj, Nela - powtórzył z naciskiem. - Nie cieszyłabyś się z udanego występu i wysokiego miejsca. Nie rozmawialibyśmy w tej chwili. – Zawiesił na moment głos. – Jestem szczęśliwy z tego, co teraz mamy. Ale nie chcę myśleć o tym za jaką cenę. Wyjechałaś…

- Wyjechałam. – Weszłam mu w zdanie. – Będziemy to roztrząsać?

- Nie.

- Więc o co ci chodzi?

Zacisnął szczęki i znów uciekł spojrzeniem w bok. Jego ciężki oddech uderzał w moje zmarznięte policzki i zagryzane do bólu wargi. Znów coś szło nie tak.

- Co by było, gdybym nie upadł?

Powietrze na kilka sekund ugrzęzło w moich płucach, powodując nieprzyjemny ból w żebrach. Nienawidziłam, gdy obraz Kulm ponownie pojawiał się przed moimi oczami.

- Tym bardziej byś nie została, prawda? – na wpół wyszeptał, opuszczając dłonie z moich przedramion. – Byłoby łatwiej zapomnieć. Nie byłoby ci tak żal, gdybyś zostawiła całego i zdrowego Thomasa, a nie wgniecionego w bulę żałosnego typka, który cię skrzywdził. Mam rację?

- Boże, co ty wygadujesz…

- Mam rację? – powtórzył znacznie głośniej i zdecydowanie. – Spójrz na mnie i powiedz, że się mylę.

- Mylisz się! – krzyknęłam. – Myślisz, że chodziło tylko o upadek? Że było mi ciebie żal? Thomas, do cholery, zastanów się nad tym co mówisz!

Zacisnął usta, uparcie nie patrząc mi w oczy. Czułam pod skórą palące ciepło i chęć jak najszybszego zakończenia tej rozmowy.

- Nie chciałem, abyś wracała do Polski – odezwał się w końcu, wciąż wgapiając się w jeden punkt po swojej lewej. – Nie chciałem, abyś kiedykolwiek wyjeżdżała i mnie zostawiała.

- Ale wyjechałam i dobrze wiesz dlaczego to zrobiłam.

- Powiedz, ale tak zupełnie szczerze – zaczął cichym, rozedrganym głosem. – Teraz, gdy wiesz, że jutro możesz zdobyć medal… Cieszysz się, że wróciłaś wtedy do domu?

Sama nie wiem dlaczego w tamtym momencie w moich oczach pojawiły się łzy, a silny węzeł ścisnął krtań. Zacisnęłam zęby, powstrzymując wszystkie niechciane reakcje i sama uciekłam wzrokiem w zupełnie drugą stronę. Chciałam, aby drżenie całego ciała było wywołane nagłym zimnym podmuchem wiatru, a nie bolesnym poczuciem winy.

- Cieszysz się, że dałem ci powód do powrotu do łyżew?

Nie odpowiedziałam. Świadomość tego, czego dokonałam kilka godzin wcześniej, uczucie towarzyszące jeździe, reakcji publiczności, a następnie ocena sędziów i to czwarte miejsce… To wszystko nie pozwalało mi zaprzeczyć. Nie potrafiłam tak po prostu powiedzieć „nie”.

Parsknął powietrzem i pociągnął nosem. Gdy znów na niego spojrzałam, jego usta wygięte były w gorzkim uśmiechu, a w oczach szkliły się łzy. Zagryzł dolną wargę i pokręcił głową.

- Naprawdę?

- Potrzebowałam tego – wydusiłam z siebie słabym szeptem, patrząc na niego z poczuciem winy. – Widziałeś mnie dzisiaj? Widziałeś jaka byłam dobra?

- I to wszystko było tego warte?

Znów nie umiałam odpowiedzieć. W głowie zamiast jasnych myśli miałam jeden wielki mętlik. Nie wiedziałam co było w tamtym momencie dobre, a co złe. I nie potrafiłam odnaleźć się w całej tej sytuacji.

- Właśnie tego chciałem uniknąć, wiesz? Nie bałem się tego, że sobie nie poradzimy, tylko tego, że w pewnym momencie staną między nami niedomknięte sprawy. Jak widać nie musieliśmy długo czekać.

- Myślisz, że tego chciałam? – Zacisnęłam pięści i czując narastającą złość, spojrzałam na niego zza zaszklonych oczu. – To przez ciebie wyjechałam. To przez ciebie wróciłam do jazdy. I tak, jestem z tego powodu cholernie szczęśliwa. Zadowolony? To chciałeś usłyszeć?

- Przynajmniej jesteś szczera – prychnął i pokręcił głową. – Co powinienem powiedzieć? ‘Nie ma za co’?

- Nie przeginaj, Morgenstern. Równie dobrze dzięki twojemu kłamstwu jesteśmy teraz ze sobą.

- Jestem z siebie potwornie dumny, brawo ja! – sarknął, podrzucając rękoma. – Coś jeszcze? Zadedykujesz mi medal, jeśli go wygrasz?

- Skoro sam mówisz, że to dzięki tobie…

- A ty wcale temu nie zaprzeczasz.

Roześmiałam się, kręcąc głową i pozwalając, aby jedna łza uciekła spod powieki. Sytuacja z każdą chwilą stawała się coraz bardziej niedorzeczna. Jeszcze rano obudziłam się w jego ramionach, wieczorem miałam ochotę zrzucić go ze schodów.

- Mam jutro ważny konkurs, a ta rozmowa nigdzie nie prowadzi – warknęłam i naciągnęłam na ramię torbę. – Daj znać, gdy zmądrzejesz – dodałam i odwróciłam się na pięcie w stronę zejścia.

- Może niepotrzebnie zostawałem, co? – Usłyszałam nagle za sobą. Zatrzymałam się i odwróciłam w jego stronę, mając nadzieję, że się przesłyszałam. – Może powinienem od razu wrócić do domu?

Przez chwilę patrzyłam na niego z niedowierzaniem. Mijały sekundy, może minuty… Aż w końcu prychnęłam, czując w ustach gorzki smak żalu.

- Może powinieneś.

Pokiwał głową, wciskając dłonie w kieszenie kurtki. Oczywiście, że wcale tak nie myślałam, po prostu… Nawet nie wiem dlaczego to powiedziałam.

- Boże, Nela… - odezwał się nagle głosem tak słabym i drżącym, że po moich plecach przebiegł długi, zimny dreszcz. Thomas zagryzł wargę i przymknął na chwilę oczy, by w końcu westchnąć i opuścić głowę. – Wiesz, dlaczego tak bardzo się boję? – spytał. A gdy nie uzyskał odpowiedzi, podniósł na mnie spojrzenie tych swoich błękitnych oczu i zaśmiał się sam z siebie. – Bo cię cholernie kocham. I kompletnie nie potrafię sobie z tym poradzić.

Nie wiem jak długo staliśmy tam i patrzyliśmy na siebie w zupełnej ciszy. Wiem za to, że było mi bardzo zimno, bolały mnie żebra, a w ustach czułam słony smak łez. Thomas nie powiedział nic więcej. Próbował się uśmiechnąć, ale z jego starań pozostał jedynie ogromny smutek w oczach i zaciśnięte wargi.

- Pójdę już. – Ledwo dosłyszałam jego głos wśród wciąż krzyczących w mojej głowie dwóch słów. Posłał mi ostatnie spojrzenie i odszedł w przeciwnym kierunku, znów zostawiając mnie samą.

I tym razem czułam, że zupełnie na to zasłużyłam.

* * *

popełniłam każdy pojedynczy błąd

który wy również mogliście popełnić

brałam, brałam, brałam to, co dawaliście

ale nigdy nie zauważyliście, że cierpiałam

wiedziałam, czego pragnęłam

więc podeszłam i to zdobyłam

zrobiłam wszystkie rzeczy, o których mówiliście

że nigdy ich nie zrobię

mówiłam, że nigdy nie będę zapomniana

a wszystko to wbrew wam

* * *

Telefon leżał na stole tuż obok kubka z zieloną herbatą i nie informował o żadnej nowej wiadomości, czy nieodebranym połączeniu. Migająca na czerwono dioda dawała znak, że już pora podłączyć aparat do ładowania, a z tapety uśmiechał się do mnie Staszek. I nic.

Próbowałam przełknąć owsiankę, ale każda próba napełnienia żołądka kończyła się odruchem wymiotnym, więc w końcu odłożyłam łyżkę i jedynie wpatrywałam się w ekran, licząc na jakiś znak, cokolwiek. Ale komórka uparcie milczała, jedynie domagając się prądu.

Minęła cała noc. Udało mi się zasnąć dopiero po trzech godzinach przewracania się z boku na bok i dwóch pigułkach nasennych. I o ile fizycznie czułam się całkiem nieźle, tak psychicznie byłam rozjechaną na polnej drodze wiewiórką. Bo wszystko to, co wydarzyło się poprzedniego wieczora, nigdy nie powinno mieć miejsca. Mogłam uciąć tę kłótnię, nie prowokować go, nie unosić się, nie psuć naszego związku na samym jego początku. A tak? Jedna chwila okazała się decydująca. I dlatego obudziłam się w pustym łóżku, siedziałam sama przy stole na olimpijskiej stołówce i próbowałam zjeść śniadanie w pojedynkę.

Było tak dobrze. Najpierw wspólny poranek, jego obecność podczas konkursu, mój występ, z którego nawet nie potrafiłam się cieszyć, jego czekające na mnie ramiona… Dobrze, jak nie za dobrze?

Cholera, dlaczego jesteśmy tacy popaprani?

Powiedział to. Powiedział to, o czym ja nawet bałam się myśleć. „Bo cię kocham”. Kocham. Kocham… Kocham! Kocham do cholery! Kocham go!

- NELA!

Podskoczyłam na krześle, słysząc nad sobą krzyk… Didla? Wyglądał jakby zobaczył ducha. Albo siebie w lustrze. Włosy sterczały mu we wszystkie strony, koszulkę miał nałożoną tył na przód, a w dodatku jego spodnie łudząco przypominały piżamowe.

Bądź co bądź, Diethart zupełnie spanikowany usiadł naprzeciwko i wbił we mnie swoje wielkie oczyska.

- Jak ty możesz tu siedzieć i tak spokojnie jeść śniadanie, gdy takie rzeczy się dzieją?!

Zamrugałam z niezrozumieniem, spoglądając na niego tak, jak… jak właściwie zawsze patrzyłam na Didla. Może poza jego krótkotrwałymi przebłyskami.

- Ale jakie rzeczy? – spytałam ostrożnie, obawiając się wieści, z jakimi Thomas mógł przybiec do mnie w takim stanie.

- Jak to jakie?! – powtórzył, prawie rwąc włosy z głowy. – Pokłóciliście się wczoraj?!

Zacisnęłam wargi, czując nagły skręt żołądka. Mimo to przytaknęłam, na co Didl uderzył pięścią w stół.

- No właśnie! Pokłóciliście się! Morgi wrócił do domu i prawie Gregora drzwiami zabił, a potem połamał wszystkie piłeczki do ping-ponga! I co?!

- Co ‘co’?

- No jak to co! – Ponownie uderzył w stół, tym razem obiema dłońmi i poderwał się z krzesła, stając nade mną. – Jak to co! Nela! Morgi wyjechał!

Automatycznie odsunęłam krzesło, a Didl opadł na swoje, ocierając dłonią czoło. Serce załomotało mi pod piersią, a na plecy wstąpił zimny pot. Patrzyłam na Thomasa szeroko otwartymi oczami z nadzieją, że się przesłyszałam. Albo to on coś pokręcił. Albo nie wiem… Cokolwiek!

- Co zrobił? – wycedziłam przez zęby, nie spuszczając wzroku z Didla.

- Wyjechał – powtórzył. – Rano widziałem jak pakował walizki do busa, a potem sam do niego wsiadł i odjechał. Próbowałem od razu się z tobą skontaktować, ale podczas imprezy zgubiłem telefon, więc pobiegłem do waszego hotelu, a tam mi powiedziano, że wyszłaś, więc pomyślałem, że może poszłaś na śniadanie, wchodzę tutaj, no i jesteś, więc jestem i mówię…

- Didl, oddychaj.

- Przepraszam. – Spauzował i wziął kilka głębszych wdechów. W końcu przełknął ślinę, opróżnił pół kubka mojej herbaty, skrzywił się, że niedobra i znów na mnie spojrzał. – Co wyście wczoraj odwalili, co?

- Chłopaki wiedzą?

Skrzywił się. Nie wiem czy przez brak odpowiedzi na swoje pytanie, czy przez wspomnienie o reszcie.

- Spytałem Gregora, gdzie pojechał Morgi i powiedział, że na lotnisko. Dalej nie drążyłem. No i nie jestem głupi, żeby mówić o takich sprawach Hayböckowi. Zaraz zadzwoni do Krafta, rabanu narobi, a tobie to przecież niepotrzebne.

Dorasta nam chłopak, czy co?

- I dobrze. Nie mów nikomu. Ta sprawa zostaje tylko między nami, okej? – Spojrzałam na niego dla uzyskania pewności, na co od razu kiwnął głową. Drżącą ręką sięgnęłam po telefon i odszukałam numer Thomasa. – Didl, czy on coś wczoraj mówił?

Wtedy zobaczyłam, jak Diethart myśli…

- Coś tam mówił, że miłość śmierdzi… A nie! „Michi wynieś śmieci”! Albo na odwrót. Kazał mi też wpisać w wyszukiwarkę, który klasztor w Austrii ma najlepsze opinie i ściągnąć Bridget Jones. A poza tym dużo bluzgał i jeszcze więcej obwiniał się za błędy całego świata. Już chcieliśmy dać mu trochę skitranej z imprezy wódki, ale potem zaczął akcje z piłeczkami i uznaliśmy, że wolimy sami wypić. No a potem…

„Cześć, tu Thomas. Skoro nie odbieram, to istnieje prawdopodobieństwo, że właśnie sobie skaczę, a za komórkę na belce jest dyskwalifikacja. Mamo, jeśli to ty, przepraszam, nie gniewaj się, oddzwonię. A jeśli nie jesteś moją mamą, to po sygnale zostaw wiadomość, zaśpiewaj, cokolwiek, tylko nie… Tato, ja tu nagrywam pocztę!”

- … a jak zabraliśmy mu tę nartę, to wziął wieszak…

- Didl, jeśli on się z tobą skontaktuje, to pierw powiedz mu, że skopię mu dupę przy najbliższej okazji, a potem, żeby się do mnie odezwał, dobrze?

- Dobrze, ale…

- Dziękuję, że mi powiedziałeś. – Wstałam od stołu i cmoknęłam Thomasa w policzek. – Jesteś najlepszy, wiesz?

- No cóż…

- Pamiętaj o konkursie!

- To dzisiaj znowu jest jakiś konkurs?!

- Pa!

Z komórką przy uchu wybiegłam ze stołówki na dwór. Rozejrzałam się dookoła, słysząc jedynie długie sygnały i jego głos.

„Cześć, tu Thomas…”

- Odbierz ten cholerny telefon i wracaj do mnie! Potrzebuję cię!

W skrócie? Jestem idiotką. Mój facet to skończony debil.

Co dalej?

* * *

nadal oddycham

 i żyję

żyję

*

*Sia – Elastic heart.

Siatkarska część mojego serca krzyczy: Jeszcze jeden! Jeszcze jeden!

Miało być na Mikołajki, ale nie wypaliło, za co z całego serduszka przepraszam, bo chciałam zrobić Wam prezent, a nie wyszło, no i o. Ale może to i lepiej, bo jakość powyższego mnie przeraża i nawet nie chcę jej komentować. Obiecuję tylko, że to już ostatni raz, gdy jestem niezadowolona z tutejszego tekstu. Bardzo chcę, aby ostatni rozdział i epilog prezentowały dobry poziom i zamierzam zrobić wszystko, aby tak było.

Druga sprawa: Ogromnie dziękuję za Wasz odzew pod poprzednim rozdziałem! Mam nadzieję, że pod tym nie będzie on mniejszy. Chciałabym Wam powiedzieć, że każdy komentarz przeczytałam setki razy, serducho urosło mi do rozmiaru morgenowych uszu i cóż mogę powiedzieć, jak nie to, że mam najlepsze czytelniczki pod słońcem? Jesteście niesamowite. Dzięki, że jesteście ze mną i pozwalacie mi czuć swoją obecność przy tych ostatnich rozdziałach.

Po trzecie: Sia robi mi pisanie tego opowiadania.

Po czwarte: Liczba punktów zdobytych przez Nelę nie jest przypadkowa. Ciekawe, czy ktoś zgadnie, co stoi za liczbą ’69,43’. :>

Po piąte: Postaram się wrzucić ostatni rozdział pod choinkę. Jeśli nie zdążę, na pewno pojawi się do końca roku.

Po szóste: Tytuł rozdziału to jedyne zdanie, którym opisałabym w całości postać Neli. Z piosenki Porcelain Black – How do you love someone.

Po siódme: Ale mamy szalony sezon, co?

Do zobaczenia pod ostatnim rozdziałem! Buźka!

(34/35)

Inspiracja do programu Neli: <klik> Na początku zawodniczka wykonuje potrójnego axla, którego w tekście zamieniłam na podwójnego.

Program Yu-Ny Kim: <klik> Musiałam, bo jest piękny.