6. Give me a reason to turn and run.

avril lavigne – i’m with you

*

szukam miejsca

szukam twarzy

czy jest tu ktoś, kogo znam?

ponieważ nic nie idzie zgodnie z planem

i wszystko jest niepoukładane

i nikt nie chce być sam

* * *

Ja tylko chciałam trochę pouciekać przed własnym życiem i poczuć się jak Elizabeth Gilbert*, gdy próbowała poukładać wszystko na nowo, poszukując siebie pośród rzymskich uliczek i znajdując odpowiedzi na wszystkie pytania w indyjskich świątyniach. Chciałam oczyścić swój zabałaganiony umysł. Chciałam poczuć, jak to jest być wolnym. Chciałam przeżyć to, czego w swoim dwudziestoczteroletnim życiu jeszcze nie przeżyłam. Chciałam zaszaleć i uwolnić się od wszystkiego, co do tej pory mnie krępowało. Może chciałam też trochę się nad sobą poużalać; zrobić z siebie bohaterkę tragiczną, licząc, że w najmniej oczekiwanym momencie wszystko obróci się o sto osiemdziesiąt stopni i zmieni raz na zawsze.

Tego chciałam i tylko tego.

I zamiast trzymać w rękach wręczonych przez przypadkowego paryżanina bukiet kwiatów, ściskam w nich pęknięty kask Morgensterna. Gdzieś pomiędzy powtarzaniem sobie, że wszystko będzie dobrze, po raz kolejny przewinęła się myśl, że chciałabym być teraz w domu.

Nie.

Spojrzałam z niepokojem przez ramię w stronę namiotu medycznego. Dochodziły stamtąd tylko strzępki rozmów, z których nic nie wynikało. I to mnie frustrowało, bo skoro już zostałam wciągnięta w tę zabawę, to chociaż ktoś, do cholery, mógł mnie poinformować, czy on w ogóle jest w jednym kawałku! Zamiast tego kazali czekać i czekać i czekać… A ja? Boję się. Boję się o człowieka, który jest mi zupełnie obcy, ale który jeszcze dzisiaj przed konkursem, dosłownie dwie godziny temu, uśmiechnął się i powiedział durne ‘cześć’. Który wczoraj rzucił mi swoje kwiaty, wręczone mu za zwycięstwo na tej samej skoczni, która dzisiaj go pokonała. To było trochę tak, jakbym czuła się jakoś do niego przywiązana. Nie wiem. Po prostu… martwię się o niego.

- Musisz mi pomóc.

Głos Herberta powstrzymał mnie od kolejnych głębokich wyznań. Automatycznie spojrzałam za jego plecy, które przysłaniały wejście do namiotu, uniemożliwiając mi choćby krótkie zobaczenie Thomasa. Od razu przeniosłam zaskoczony wzrok na Austriaka.

- Tobie?

- Mi, jemu, czy to teraz ważne? Chodzi tylko o to, abyś wzięła to – tu wcisnął w moje ręce średniej wielkości torbę sportową – i poleciała z nim do szpitala. Tylko tyle.

- Tylko… tyle? – wycedziłam, patrząc na niego, jak na skończonego idiotę, którym zresztą zdawał się być. – A tobie niby za co płacą? Powiedz mi tylko, czy wszystko z nim w porządku i się ode mnie odczep, dobra?

Pokręcił głową z pełnym litości uśmiechem.

- Dziewczyno, jestem tu sam, a tam czeka na mnie jeszcze pięciu innych skoczków. Przecież nie mogę ich zostawić!

- A on? On jest chyba teraz najważniejszy z nich wszystkich, prawda?

- Nie rozdwoję się! Chciałbym, ale nie umiem! Dlatego proszę, a nawet błagam, pomóż mi! Jemu! Cokolwiek! – Podrzucił rękoma, czerwieniąc się trochę ze złości, trochę z bezradności. Zacisnęłam szczęki, bo czułam się podobnie. Tyle, że ja zostałam w to wciągnięta siłą i bardzo, ale to bardzo tego nie chciałam. – Słuchaj, już raz mu pomogłaś. Co ci szkodzi zrobić to ponownie?

Prychnęłam, bo to było takie beznadziejne. Daj palec, a wezmą całą rękę. To się nazywa naruszanie czyjejś cierpliwości i dobroci. A ja… A ja, do cholery, mam za miękkie serce.

Już miałam coś powiedzieć, gdy z namiotu wyszła grupka ratowników. Składane łóżko zatrzęsło się na nierównie usypanym śniegu, wprawiając w lekkie drganie nieruchomego Morgensterna. Zupełnie inaczej patrzyło się na to ze świadomością, że jeszcze parę godzin temu śmiał się razem z Kraftem, gdy zamknęli windę tuż przed nosem Schlierenzauera.

- Kornelia, proszę – szepnął błagalnie Herbert. Przymknęłam oczy, policzyłam szybko do pięciu i otwierając powieki, pokiwałam lekko głową.

- No już dobra, dobra. Boże kochany… Tylko daj mi jakiś namiar na siebie!

Uśmiechnął się z ulgą i zrobił lekki ruch, jakby z całej tej wdzięczności chciał mnie objąć. W zamian szybko podał swój numer i popchnął w kierunku powoli odjeżdżającego nam Thomasa. Przewiesiłam torbę przez ramię i pobiegłam. Zwariowałam, wiem, ale odkąd znalazłam się w Titisee nic nie miało racjonalnego wyjaśnienia.

A na helikopter, to ja się w ogóle nie pisałam.

Jeden z ratowników praktycznie siłą wcisnął mnie do środka gotującej się do startu maszyny. I to nie dlatego, że nagle zdecydowałam się odpuścić. Po prostu na widok rozpędzających się śmigieł przymarzłam do śniegu i nie mogłam się ruszyć. Schowałam głowę w rękach i próbując uspokoić się na zewnątrz, gdzieś w środku ryczałam jak mały bachor. Na całe szczęście było zbyt głośno, aby ktokolwiek mógł usłyszeć mój wrzask, gdy helikopter szarpnął i zaczął się unosić. W którymś momencie nieco za mocną zatrzęsło i osunęłam się w bok, uderzając lekko kolanem o metalowy stelaż łóżka, na którym leżał nieprzytomny Thomas. Rozwarłam palce i spojrzałam, właściwie po raz pierwszy, na niego. Skłamałabym mówiąc, że wygląda to źle. Jest o wiele gorzej.

Ma pecha. Nie mówię tylko o tym upadku, który przewijał się przed moimi oczami niczym stara taśma filmowa. Ma pecha, bo trafił na mnie. Walić tę gadkę o tym, że wtedy na siłowni mu się poszczęściło. Tak naprawdę nie mógł gorzej trafić. Nie jestem dobra ani w pomaganiu, ani w podpieraniu ludzi na duchu, gdy tego potrzebują. Nie umiem zaopiekować się kimś, nie wiem, jak to jest być za kogoś odpowiedzialnym. A on tego właśnie teraz potrzebuje.

Odruchowo chwyciłam za koniec koca i naciągnęłam go na nieco odkrytą szyję blondyna. Nie chciałam, by podczas wychodzenia z helikoptera go przewiało, a on tak nagle otworzył oczy. Wstrzymałam przyspieszony lotem oddech i przez chwilę w bezruchu przypatrywałam się jego zmęczonemu spojrzeniu, wędrującemu po suficie maszyny. Aż w końcu zatrzymał je na mnie. Odetchnął głęboko przez maskę tlenową, jakby odczuł swego rodzaju ulgę, choć nie jestem pewna, czy to nie ja byłam tą, której nagle ciężki głaz spadł z serca. Poruszyłam ustami w niemym „hej”, na co odpowiedział powolnym opuszczeniem powiek i ponownym ich uniesieniem. Jakby w ten sposób chciał dać znać, że dobrze, że z nim jestem. To było takie… dobre. I trochę dodało mi odwagi.

Bo nie wiem jak mocno byłam tym wszystkim przerażona. Chyba równie mocno, jak byłam szczęśliwa, gdy zbliżyliśmy się do lądowania.

* * *

Gdy tyłek już mnie bolał od siedzenia na plastikowym krześle, a plecy miały dość podpierania ścian, po prostu krążyłam od jednego końca korytarza do drugiego i próbowałam odnaleźć w tym wszystkim jakikolwiek sens. Zabawne – nie znalazłam go. Albo sprytnie się przede mną chował, albo w ogóle nie istniał.

Czas tak po prostu mijał, podczas gdy ja powoli zaczynałam mieć dosyć sterylnych ścian szpitalnego korytarza. Przerywana przez pojedyncze szmery cisza, co jakiś czas pojawiający się ludzie i ohydny zapach – wszystko to wzmagało irytację tym, że wciąż pozostawałam bez jakichkolwiek informacji. Jedne badania, drugie, trzecie… I zero konkretów.

- Na strachu się skończyło. – Usłyszałam w pewnym momencie za sobą. Mężczyzna pod sześćdziesiątką stał za moimi plecami i przeglądał jakieś papiery, a gdy poczuł mój wzrok, uśmiechnął się jak typowy miły staruszek. – Nieźle się poobijał, złamał mały palec, ale wygląda na to, że jeszcze niejedno wyskacze.

- Czyli wszystko gra? Mogę przestać panikować?

- Nawet musi pani. Zrobimy tylko jeszcze tomografię, ale nie wydaje mi się, żeby jej wyniki miały nas czymś zaskoczyć.

Tuż po tych słowach drzwi sali, zza których przed chwilą wyszedł lekarz, otworzyły się. Król Thomas I wyjechał na szpitalnym łóżku, trzymając zewnętrzną część obandażowanej dłoni przy czole i patrząc tępo w sufit. Poznałam to spojrzenie; już raz się z nim zetknęłam. Czyżby znów był na siebie wściekły?

- Mówił coś? – spytałam, odprowadzając Morgensterna wzrokiem.

- Szczerze mówiąc, to niewiele. A teraz przepraszam, obowiązki wzywają. – Poprawił opadające z nosa okulary i ruszył w kierunku znikającego na końcu korytarza Austriaka. Jeszcze ostatni raz spojrzałam w tamtą stronę i dopiero, gdy plecy mężczyzny zginęły za rogiem pozwoliłam sobie na głośne stwierdzenie, że z ponownie bliskim autodetonacji Thomasem będzie zajebiście i malinowo.

Chciałam wykonać odwrót, ale uniemożliwiła mi to wysoka i postawna pielęgniarka o typowej niemieckiej urodzie, która właśnie opuszczała przed chwilą zajmowaną przez Morgensterna salę. Z miną, jakby nie spała od trzech lat, tylko wcisnęła mi w dłoń coś niewielkiego i chłodnego, po czym poszła w sobie znanym kierunku. Obejrzałam się za nią z zaskoczeniem, po czym rozluźniłam zaciśniętą pięść, w której znajdował się srebrny łańcuszek z dwoma zgrabnymi zawieszkami. Nawet nie zdążyłam im się przyjrzeć, bo na korytarz wbiegł Herbert i Pointner, z marszu pytający o Thomasa. Szybko wcisnęłam wisiorek do kieszeni kurtki i obróciłam się w ich stronę.

- Rozmawiałaś z nim? – spytał Herbert gdy przekazałam praktycznie co do słowa to, co usłyszałam od lekarza. – Mówił coś?

Pokręciłam głową, bo pewnie nawet gdyby taka możliwość się pojawiła, chyba nic bym od Thomasa nie usłyszała. No, może znów kazałby mi spadać, ale uznajmy, że to nie wliczało się do cennych informacji.

- Dopiero pojechał na tomograf. Myślę, że potem będziecie mogli z nim pogadać. Albo przynajmniej spróbować – dodałam szybko.

- Dzięki, że z nim tu przyleciałaś – mruknął Herbert. Automatycznie lekko się skrzywiłam, przypominając sobie lot helikopterem. – Naprawdę.

- Dziewczyna świetnie się spisała! Znowu! – Aż podskoczyłam, gdy głos w końcu zabrał trener. Ostrożnie zrobiłam krok w bok, nieco oddalając się od niego, ale to nie przeszkodziło mu w chwyceniu mnie za ramię i spojrzeniu w oczy. – To doprawdy niesamowite, co do tej pory zrobiłaś. Jesteś… jesteś wspaniała – wyznał i uśmiechnął się lekko.

- Taaak… I trochę zmęczona. – Ostrożnie wyzwoliłam swoje ramię spod uścisku Alexandra Pointnera i posłałam obojgu wymowne spojrzenie. – Pozwolicie, że wrócę do hotelu.

W zasadzie nie poczekałam na odpowiedź. Po prostu wyminęłam ich i ruszyłam przed siebie.

* * *

Plan był jasny i prosty: po prostu jak najprędzej i jak najdalej się stąd wynieść, zanim ktokolwiek lub cokolwiek mnie powstrzyma. Albo gorzej, zanim ja sama to zrobię. Muszę w końcu przerwać tę serię komicznych wydarzeń, którą rozpoczęło znalezienie się w Titisee-Neustadt. Jestem pewna, że jak najszybsze opuszczenie tego miasta rozwiąże problem. Po prostu muszę działać szybko i bez zastanowienia.

Czyli kompletnie wbrew sobie.

- Ben, ja zwariowałam – oświadczyłam zupełnie poważnie, tępo patrząc przez przednią szybę jego taksówki. Sunął wolno po drodze, czekając aż sama zacznę wyrzucać z siebie to, co leżało mi na sercu. A miałam wrażenie, że przez ostatnich kilka dni uzbierało się tego całkiem sporo. – Muszę w końcu zsiąść z tej karuzeli, zanim się porzygam.

- Po prostu trochę za dużo się wydarzyło – ocenił, a w tym wszystkim był po prostu tym Benjaminem, którego zdążyłam do tej pory poznać. Śmiał się z tego, co ‘zgotował mi los’ i nie widział w tej sytuacji tej powagi i bezsensu, o których mówiłam ja. – Pamiętasz, co ci powiedziałem parę dni temu, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy? – Obrócił głowę w moją stronę, a widząc ciskające w niego piorunujące spojrzenie, zaśmiał się perliście. – Oczywiście, że pamiętasz. Czyżbym miał rację?

- A ty dalej swoje, co? – rzuciłam poirytowana. – To, co się do tej pory zdarzyło to seria przypadków i ich następstw, rozumiesz?

- Rozumiem, ale wolę swoją wersję.

Przewróciłam oczami i wtopiłam się w fotel, wlepiając wzrok w mijane za oknem miasto. Titisee, jak ja ciebie nienawidzę…

- Masz rację, trochę za dużo się wydarzyło – mruknęłam po chwili ciszy. Spuściłam głowę, bawiąc się swoimi palcami i próbując jakoś przetoczyć wszystkie myśli przez głowę. – Wiesz, Ben, oni naprawdę proponują mi coś wielkiego, coś, co mogłoby mi pomóc oderwać się od przeszłości i pozwolić zacząć wszystko od nowa. I wydaje mi się, że ja w jakimś stopniu tego chcę. Problem jest w tym, że ja jestem tym wszystkim przerażona, bo to byłoby już takie całkowite odcięcie się od przeszłości.

- Wydawało mi się, że tego właśnie chcesz?

- Też tak sądziłam, ale teraz, gdy nadarzyła się okazja takiej stuprocentowej ucieczki nie jestem pewna czy chcę, aby tamto życie się skończyło… - Zagryzłam wargę z nadzieją, że wszystkie inne kotłujące się myśli jak najszybciej ulecą. Bez skutku, Ben je przytrzymał.

- A może boisz się tego, co przed tobą? – Spojrzał na mnie badawczo, na co odwróciłam głowę w drugą stronę. – Kornelia, popatrz na mnie. Strach cię obleciał, bo nie wiesz, czego się spodziewać, prawda? – spytał, gdy odważyłam się zwrócić na niego swój wzrok. – Boisz się, że ktoś cię znowu zrani, albo, że znów odczujesz potrzebę ucieczki, tak?

Przez dłuższą chwilę milczałam, próbując znaleźć jakieś odpowiednie słowa, które nie brzmiałyby aż tak brutalnie. W tym samym czasie zdążyliśmy dojechać do hotelu. Ben zaparkował, zaciągnął ręczny i opierając ramię o kierownicę, obrócił się w moją stronę.

- Słuchaj, nie każdy ogień musi oznaczać, że się sparzysz. Równie dobrze możesz się przy nim ogrzać. Musisz tylko zaufać sobie i innym, nawet, jeśli wiąże się to z ryzykiem.

- Jedyne, co muszę, to stąd wyjechać – szepnęłam bardziej do siebie, niż do bruneta. – Jak najszybciej.

A gdy ponownie spojrzałam na niego z wyraźną prośbą o zrozumienie, tylko uśmiechnął się z powątpiewaniem.

- Co?

- Chciałaś uciec. Uciekłaś. Znalazłaś się w miejscu, gdzie dostałaś szansę na coś nowego, lepszego. I też chcesz uciec? Kornelia, to błędne koło!

-  To co ja mam zrobić?! – prawie krzyknęłam, bo już naprawdę jestem zmęczona. Zmęczona, zła, głodna i skołowana do granic możliwości. Ben przez chwilę nad czymś myślał, po czym równie zrezygnowany opadł plecami na swój fotel i oparł głowę o zagłówek. – Wybacz, że trafiła ci się taka popieprzona pasażerka – mruknęłam po chwili.

- Masz tendencję do głupiego gadania – stwierdził, patrząc gdzieś przed siebie. – Nie wiedzieć czemu i tak cię jakoś lubię. – I to była chyba jedna z najfajniejszych rzeczy, jakie ostatnio usłyszałam. Na znak, że jakoś to doceniam, lekko szturchnęłam łokciem jego, na co od razu odpowiedział tym samym. Przez chwilę milczeliśmy, co jakiś czas tylko parskając krótkim śmiechem. Czułam, że pomimo naszej rozmowy to były dobre momenty; takie, które zapamiętam i do których będę wracać. Takie zwyczajne, jak wiele innych, ale mimo wszystko…

- Kornelia?

- Hm?

- Bądź rozsądna, proszę. Jedź do tego chłopaka, porozmawiaj z nim, poznaj go. Poznaj tych wszystkich ludzi, którzy wyciągają do ciebie rękę. Jeśli to jest jakaś szansa, to nie tylko ty będziesz żałować, że jej nie wykorzystałaś.

- Ben…

- Serio mówię. Nie bałaś się ruszyć samotnie w wielką Europę, więc nie bój się postawić kroku naprzód i zrób sobie lemoniadę, gdy życie podsuwa ci cytryny, dobra?

Przewróciłam oczami. Im dłużej gadał, tym bardziej przekonywałam się do jego słów. Mimo to wątpliwości wciąż krążyły po mojej głowie i nie ustępowały. Gdyby wszystko było takie łatwe, na pewno nie znajdowałabym się w tej taksówce, nie z Benem, nie w Titisee. Wsunęłam zmarznięte ręce do kieszeni kurtki i tknęło mnie. W palce prawej dłoni wkręciło mi się coś chłodnego, co zdecydowanie nie należało do mnie. Wyciągnęłam rękę i automatycznie zrobiło mi się gorąco.

- Zgaduję, że wracamy do szpitala, tak?

* * *

czy nikt nie próbuje mnie odnaleźć?

czy nikt nie zabierze mnie do domu?

* * *

Wdech i wydech.

Nacisnęłam klamkę i bardzo ostrożnie otworzyłam drzwi od szpitalnej sali. Skrzywiłam się, gdy zawiasy głośno skrzypnęły. Mógł już spać, gdy jakaś idiotka z syndromem wiecznego zagubienia postanowiła go odwiedzić po godzinach wizyt. Pomieszczenie było zaciemnione, jedynie w kącie paliła się lampa. Thomas leżał na wyglądającym na niewygodne łóżku ze słuchawkami na głowie, z których dochodziła głośna. Najwidoczniej moje obawy o jego obudzenie były zupełnie niepotrzebne. Zamknęłam za sobą drzwi i powoli zaczęłam pokonywać odległość do łóżka, jakby dzieliły nas kilometry. Zauważył mnie dopiero w momencie, w którym wyciągnęłam rękę w stronę drewnianej szafki, aby położyć na niej łańcuszek. Nieporadnie zsunął z głowy słuchawki i pierw spojrzał na swoją własność, a potem na mnie.

- Myślałem, że przepadło – chrypnął cicho.

- Przepraszam, zupełnie zapomniałam, że to wzięłam – odparłam jeszcze ciszej, unikając jego wzroku. – Jak się czujesz?

- A jak myślisz?

- Powiedziałabym, że gównianie, ale… - urwałam. Właśnie usłyszałam w głowie to, co powiedziałam. Wywróciłam oczami i machnęłam ręką, może o tym zapomni. – To mówisz, że wszystko gra, tak? – Głos mi jakoś dziwnie zaskrzeczał, gdy próbowałam zamaskować swoją wcześniejszą wypowiedź. Chrząknęłam i spojrzałam w końcu na Thomasa, który po krótkiej chwili gapienia się na mnie jak na wariatkę, cicho się zaśmiał.

- Nie, nie gra, ale bywało gorzej – stwierdził, siląc się na lekki grymas twarzy. Wykrzywiłam usta w uśmiechu, który jednocześnie oznaczał akceptację tej odpowiedzi, ale także mówił, że nie bardzo wiem, co dalej. Ale zdaje się, że Morgenstern jest mistrzem tego typu sytuacji, bo zaraz przerwał ciszę. – No i co tak stoisz? Siadaj. – Kiwnął głową na stojący przy łóżku duży fotel. Obrzuciłam Austriaka zaskoczonym spojrzeniem, po czym zaczęłam nawigować rękoma na drzwi.

- Nie, nie, ja się zmywam, chciałam tylko ci to oddać i już mnie nie ma! – Posłałam mu szybki uśmiech i zbliżyłam się do drzwi. Już chwytałam klamkę, gdy zatrzymał mnie jego głos.

- Słyszałem, że nie chcesz przyjąć propozycji Pointnera…

A by cię szlag, Morgenstern.

Odchyliłam głowę do tyłu i głęboko westchnęłam. A liczyłam na szybką wizytę w szpitalu, krótką miłą pogawędkę i powrót do hotelu, do ciepłego łóżka. Odwróciłam się w jego stronę. Patrzył na mnie wyczekująco, co w sztucznym świetle i w połączeniu z jego poobijaną twarzą wyglądało dość upiornie.

- To zbyt poważna decyzja, aby podjąć ją tak nagle, nie sądzisz? – spytałam nazbyt oficjalnie. – Twój trener i fizjoterapeuta może mają odmienne co do tego zdanie, ale…

- Och, daj spokój, przestań trajkotać. Chciałem cię tylko jakoś zagadać, abyś została chwilę dłużej.

Zatrzepotałam rzęsami, patrząc na niego ze zdziwieniem. Uśmiechnął się trochę po łobuzersku i poklepał swoje łóżko. Ani drgnęłam.

- Dlaczego?

- Bo jestem tu sam? Bo mi się nudzi? Bo mam ochotę z kimś pogadać? Po prostu… - I wzruszył ramionami, jakby mimo to, było mu wszystko jedno czy zostanę, czy za chwilę trzasnę drzwiami. Ale i tak po chwili spojrzał na mnie z nadzieją, że jednak dotrzymam mu towarzystwa. – To jak?

- A czy ty nie powinieneś odpoczywać? Albo spać? Jest już grubo po dziesiątej – poinformowałam, stukając w szkiełko od zegarka, zapiętego na moim lewym nadgarstku.

- Godzinka.

- To naprawdę nie jest dobry pomysł, patrząc na to, co się dzisiaj stało. Potrzebujesz spokoju, ciszy, odpoczynku i…

- Czterdzieści pięć minut.

- … i przez zmęczenie zaczynasz majaczyć.

- Kornelia…

- Jest już cisza nocna, a poza tym to ja i tak nie powinnam tutaj być! Wiesz co ja musiałam zrobić, aby się tutaj do ciebie dostać? Wiesz jak ucierpiał mój honor i moja duma, gdy prawie zamrugałam się na śmierć do lekarza dyżurującego? Nie wiesz nawet…

- Pół godziny!

- Jezu Chryste, DOBRA! – warknęłam i usiadłam w tym jego cholernym fotelu. Posłałam mu rozzłoszczone spojrzenie, gdy uśmiechnął się z satysfakcją. – Pół godziny, pamiętaj – rzuciłam ostrzegawczo, unosząc rękę z zegarkiem.

- Aha. Pół godziny, godzina, ewentualnie cała noc… – mruknął pod nosem, poprawiając się na łóżku. Wywróciłam oczami i kazałam mu usiąść, bo przecież ta poduszka, na której leżał wymagała porządnego strzepania. Oklepałam ją z kilku stron i znów podłożyłam pod jego plecy, co by się nie męczył. A on mi cicho wymruczał: – Ca-ła-noc.

- Dwadzieścia siedem minut i trzydzieści siedem, sześć, pięć…

Wypuścił powietrze przez nos i pokręcił głową z dezaprobującym spojrzeniem. Uniosłam tylko ręce na znak niewinności i opadłam na miękki fotel, uginając nogi i opierając je na metalowej części łóżka Thomasa.

- Przekonaj mnie – odezwałam się po chwili ciszy, rzucając mu wyzywające spojrzenie. Pierw spojrzał na mnie pytająco, jakby nie rozumiejąc, o co mi chodzi, ale byłam pewna, że doskonale został uświadomiony w bardzo ważnej kwestii. Gdyby nie wiedział, nie siedziałabym tu teraz. A on nie uśmiechnąłby się w triumfalny sposób.

- Niby nie chcesz przystać na tę ofertę, ale jednak jesteś jej ciekawa.

- Może po prostu potrzebuję dobrego powodu, by ją przyjąć?

Graj, Kubiak, graj z nim! Ten wyniosły wyraz twarzy, tak charakterystyczny dla tych wszystkich Austriaków, wyraźnie daje do zrozumienia, że ten krótki początek słownej potyczki ewidentnie mu się spodobał. Może nawet tego chciał.

- A jaki według ciebie jest wystarczająco dobry?

No właśnie, jaki? Czego tak naprawdę potrzebowałam, aby zgoda przeszła mi przez gardło? Uniosłam wyżej podbródek i spojrzałam na niego z pewnością siebie.

- Najkorzystniejszy dla mnie.

Przez chwilę spoglądał na mnie w skupieniu, po czym jego twarz nagle rozjaśniła się i już nie było na niej śladu po hardym wyrazie.

- Możemy tak w nieskończoność – stwierdził i śmiejąc się gardłowo, oparł wygodnie głowę o poduszkę i przymknął oczy. – Przestań się zgrywać. Albo zyskasz, albo stracisz, rób co chcesz.

- Och.

Przez moment wpatrywałam się z wysoko uniesionymi ze zdziwienia brwiami w oblicze Morgensterna. Czyli mogłam sobie zrobić, co zechcę, tak? Nikt z nich nie będzie mnie ścigał ani tropił gdziekolwiek nie pojadę? Bo albo mi się zdawało, albo Herbert nie chciał nawet słyszeć o odmowie.

- Oczywiście moim zadaniem jest przekonanie ciebie do tego, że praca z nami będzie super i w dechę, ale cóż ja mogę… - Westchnął, machając bezradnie ręką z wciąż przymkniętymi powiekami. – Ja tu tylko skaczę.

- Teraz to ty sobie możesz tylko pomarzyć o skakaniu – rzuciłam bezmyślnie, a dopiero potem ugryzłam się w język. Thomas tylko uchylił jedno oko i wycelował we mnie palec.

- A to już było niefajne.

- Ja po prostu sobie tego nie wyobrażam, wiesz? – spytałam siebie, Thomasa, albo sufitu. Nie wiem. – Nie widzę tego, nie z tą drużyną.

- Daj spokój, chłopaki są trochę powaleni, ale dają radę.

- Chłopaki? Koleś, ty jesteś z nich wszystkich najgorszy – rzuciłam żartobliwie. Zaraz jednak poczułam, jak cała krew odpływa mi z twarzy, gdy Thomas wykrzywił się  w silnym bólu i złapał za klatkę piersiową. – Jezus Maria, co się dzieje?! – Poderwałam się na równe nogi i zaczęłam machać nad nim rękoma, nie wiedząc w co je włożyć. - Morgenstern!

- Twoje słowa… zabolały… - wydobył z siebie zduszony jęk, po czym znów całkowicie rozluźniony otworzył jedno oko i uśmiechnął się buńczucznie. – Och, przejęłaś się.

- Boże, daj mi cierpliwości, bo jak dasz mi siły, to zrobię mu krzywdę – wymamrotałam, wznosząc oczy ku niebiosom. Seria spokojnych wdechów i wydechów i byłam gotowa, aby nie całkiem spokojnie opaść na fotel. – I ja mam tak z tobą zostać? Pracować? Spędzać czas, tak?

- Zostań jak długo chcesz. – Posłałam mu za to pytające spojrzenie, ale jego wzrok znajdował się gdzieś ponad moją głową. – Skoro już minęły te twoje umowne pół godziny… To co ci szkodzi zostać na dłużej?

* * *

jest cholernie zimna noc

próbuję rozgryźć to życie

czy nie weźmiesz mnie za rękę?

czy nie zaprowadzisz mnie w jakieś nowe miejsce?

nie wiem kim jesteś

ale ja

ja jestem z tobą

* Elizabeth Gilbert - autorka i bohaterka książki "Jedz, módl się, kochaj". Polecam.

*

  

Ta-daaam.

To taki prezent z okazji kolejnego roku, który wybił mi na liczniku. Nie ma co świętować, ale każda okazja na nowy rozdział jest dobra.

Wyjątkowo długo dziś, ale to tylko ze względu na fakt, że teraz trzeba będzie przystopować i zająć się sprawami ważniejszymi. Maj, moje Kochane, maj. A maj dla trzecioklasistki liceum oznacza tylko jedno i Wy dobrze wiecie co, ale ja tego słowa tutaj pisać nie zamierzam. Skoro opowiadanie w miarę się rozkręciło, to mogę sobie na to pozwolić. Bite siedem stron w Wordzie chyba wystarczy na najbliższe parę tygodni, hm? :)

I tak, wiem, mam coraz bardziej rosnące zaległości u Was. Mam nadzieję, że mi wybaczycie, ale czasu jest o wiele za mało. Możecie być tylko pewne, że wszystko zostanie nadrobione, obiecuję!

Kończę. Ściskajcie kciuki, aby żadne huragany nie nawiedziły w sobotę Harrachova. Warunki do latania muszą być, ale do kibicowania również! Będę Wam machać z telewizora. :D (W przerwach, gdy będę poszukiwać swoich synów i płakać ze szczęścia, że BER jest w świetnej formie, o).