13. Stranger in a strange land.

jamie scott – unbreakable

*

ona twierdzi, że trudno jest zaufać ludziom

słyszała słowa, bo zostały już zaśpiewane

ona jest dziewczyną, która stoi w kącie

ona jest dziewczyną, której nikt nie kochał

* * *

- Zatrzymaj się.

Thomas uciął w połowie swoje pianie do „O tannenbaum” i spojrzał na mnie ze zdziwieniem. Puściłam mimo uszu jego durne „będziesz rzygać?” i głośniej powtórzyłam swoją prośbę. Zjechał na pobocze i nim zdążył się dobrze zatrzymać, ja już zatrzaskiwałam za sobą drzwi Audi. Mroźne powietrze w tym przypadku przyjemnie cięło skórę na twarzy i otrzeźwiało. W natłoku myśli i całym tym przejęciu, kompletnie nie przeszkadzało mi, że zostawiłam czapkę w aucie, a powietrze dostawało się pod materiał rozpiętej kurtki. Dosłownie dwie sekundy później usłyszałam trzask zamykanych drzwi.

Ruszyłam przed siebie szybkim krokiem. Nie, nie zamierzałam uciekać. Musiałam po prostu się przewietrzyć, ostudzić rozgrzane całą tą sytuacją emocje. Dusiłam się nie tylko w ciepłym samochodzie, ale wewnętrznie. Bo to wszystko jest idiotyczne, kompletnie nie na miejscu, całkowicie i niepodważalnie absurdalne.

- Nela! – krzyknął, ale nie przestawałam iść. Nogi aż mrowiły z potrzeby rozprostowania i przejścia kilku, kilkunastu, może kilkudziesięciu metrów. Nosiło mnie jak po trzech kubkach kawy, dlatego wciąż napierałam na przód. – Kornelia, do cholery, stój!

Dobra, zatrzymałam się. Nawet odwróciłam się w jego stronę. Spokojnym krokiem zbliżył się do mnie i bez słowa, tylko się lekko uśmiechając, wyciągnął zza pleców moją czapkę i naciągnął mi ją na powoli odmarzające uszy.

- Jeśli chciałaś sprawdzić temperaturę na zewnątrz, to wystarczyło poczekać do informacji w radiu.

Zacisnęłam mocniej wargi i uciekłam wzrokiem gdzieś w bok. Jednocześnie chciałam stąd uciec, by nie pozwolić mu na realizację tego żałosnego planu, ale chciałam też zostać z nim, bo wiedziałam, że przy nim jestem bezpieczna. On mnie tego nauczył. To właśnie on pozwolił mi na takie poczucie i tak bardzo byłam mu za to wdzięczna, jak bardzo go za to nienawidziłam.

- Co jest? – mruknął, nie spuszczając ze mnie wzroku. – Nela, mów do mnie, albo wracamy do samochodu i jedziemy dalej.

- Po co to robisz, co? Dlaczego? – wydusiłam z siebie półgłosem, nie odwracając spojrzenia od znajdującej się po drugiej stronie jezdni tablicy informacyjnej. – Dlaczego nie dasz mi spokoju?

Gwałtownie odwróciłam wzrok i utkwiłam go w jego błyszczących i tętniących rozbawieniem oczach. Kolejne skrajne poczucie, że nie powinien tak na mnie patrzeć, a z drugiej strony chęć, by patrzył tak już zawsze, kompletnie mnie rozstroiło.

- Co za głupie pytanie.

- Odpowiedz.

Wywrócił oczami i roześmiał się, buchając parą w powietrze.

- Bo chcę, bo mogę, bo to dobra rzecz do zrobienia w wigilijny wieczór – wymienił na poczekaniu, kończąc uśmiechem.

- Co za głupia odpowiedź.

- Nie potrzebuję powodów, aby nie pozwolić ci spędzać tego czasu samotnie. Tak samo jak ty nie potrzebujesz powodów, aby mi stąd nawiać i to w takim stanie – dodał i sięgnął do zamka mojej kurtki, powoli go zapinając. Byłam w takim szoku, że gdy dojechał pod samą szyję i spojrzał na mnie, nie potrafiłam wykrzesać z siebie choćby słowa. – Pozwól sobie pomóc, dobra?

- Ale… Dlaczego?

- Bo brakuje mi w stajence upartego osła, coś jeszcze?

Westchnęłam.

- Jak ty to sobie wyobrażasz? – mruknęłam, spoglądając na niego. Wzruszył ramionami, unosząc dolną wargę.

- No wiesz, przyjedziemy, nażremy się jak świnie, moja mama będzie marudzić, że jestem za chudy, potem powie to samo o tobie, więc wrzuci nam po dodatkowej porcji ciasta. Tata pewnie pokaże ci wszystkie medale, wiec będziesz udawać, że cię to interesuje, w międzyczasie ja sobie trochę poojcuję, a po wszystkim obejrzymy jakiś głupi film i pójdziemy spać. Co ty na to?

Puścił mi perskie oko, więc lekko się uśmiechnęłam. I choć wszystko wciąż wydawało się być durnym pomysłem, powoli się do tego przekonywałam.

- Twoi rodzice naprawdę nie będą mieli nic przeciwko?

Uniósł kąciki ust w zadowoleniu, że w końcu wykazałam jakiś przejaw chęci pójścia razem z nim.

- Bardzo się ucieszyli, że będzie nas więcej. A teraz chodź, zanim odmrożę sobie wszystkie cenne organy.

Parsknęłam śmiechem i chwyciłam jego wyciągniętą dłoń.

A co ma być, to będzie.

* * *

musisz wiedzieć, że ktoś tam cały czas jest

będę czekać w kolejce, aż w końcu dostrzeżesz,

że nie mogę odejść, dopóki twoje serce nie dowie się,

że jest piękne

* * *

Dom Państwa Morgenstern był duży. Wśród lekko prószącego śniegu wydawał się świecić najjaśniej wielokolorowymi lampkami na tle innych posiadłości. Jedyne, co cisnęło się na moje usta, gdy wysiadłam z auta, to ciche „łał”. Thomas uśmiechnął się z zadowoleniem i zaciągnął mnie do środka.

Pachniało świętami i dobrym jedzeniem, na co mój żołądek wywinął koziołka. Dom rozbrzmiewał różnymi dźwiękami; oddalonymi rozmowami, grającym telewizorem, damskim śmiechem, stukaniem garnków i wrzaskiem dzieci. A propos, dwójka właśnie śmignęła mi koło nóg i wbiegła do pomieszczenia obok. Spojrzałam na rozbawionego Thomasa, ale tylko wzruszył ramionami i oznajmił całemu domowi, a przy okazji połowie osiedla, że „już jesteśmy”.

I właśnie wtedy zaczęła następować seria wypadków, które jeden po drugim cofały mnie do początku mojej niechęci do tego pomysłu/

- Thomas, no nareszcie, zapomniałam ci powiedzieć, że… O Boże.

Nie dowiedzieliśmy się, o czym zapomniała średniego wzrostu blondynka, o rysach twarzy tak podobnych do tych thomasowych. W słowo weszła jej szklanka, która nagle w tysiącach odłamków znalazła się na podłodze.

Odruchowo się cofnęłam, a gdy spojrzałam na kobietę, trafiłam na jej zszokowany i niedowierzający wzrok. Wbity we mnie powodował nieprzyjemny ucisk żołądka. Znałam to spojrzenie. Znałam je, bo miałam z nim styczność niejednokrotnie w swoim życiu. I szczerze? Nigdy nie przerażało mnie ono tak, jak w tamtej chwili.

- Mamo, wszystko gra? – spytał Thomas, patrząc to na podłogę to na kobietę. Ta tylko obdarzyła go krótkim spojrzeniem, które znów padło na mnie.

- Co się stało? – Po chwili tuż obok niej pojawiła się śliczna, długonoga blondynka z małym aniołkiem na rękach. Kolejno obdarzyła spojrzeniem stłuczoną szklankę, panią Morgenstern, samego Thomasa, a na końcu mnie.

O w mordę.

- Cześć, Thomas… - wydusiła z siebie, przytrzymując przy sobie maleństwo, które wyciągnęło rączki w stronę Morgensterna. Ale on stał jak słup soli i wydawał się kompletnie zdezorientowany.

- Kris? Myślałem, że przyjdziesz później… - wydukał. Po twarzy blondynki przebiegł cień rozczarowania, którego nawet nie próbowała ukryć.

- Twoja mama zaprosiła mnie… nas na kolację.

Morgenstern mruknął coś twierdzącego, co zostało skontrowane z malującą się na twarzy jego matki dezaprobatą. Tyle, że Thomas postanowił to olać, bo właśnie wziął w ramiona piszczącą z zachwytu dziewczynkę, która swoimi pulchniutkimi rączkami mocno objęła go za szyję. W międzyczasie w korytarzu pojawiło się kilka innych osób, co całkowicie utwierdzało mnie w przekonaniu, że jest źle.

Wciśnięta w kąt pomiędzy ścianą a wieszakiem obserwowałam całą tę rodzajową scenkę z totalnym poczuciem, że naprawdę nie powinno mnie tu być. Cały czas czułam na sobie zszokowany wzrok mamy Thomasa i przepełnione smutkiem spojrzenie tamtej blondynki. Spuściłam wzrok z poczuciem, że nie pasuję do tego obrazka, całkowicie go psując.

- Mamo, to jest właśnie Kornelia. Mówiłem ci o niej, pamiętasz?

Blondynka zamrugała nerwowo, wpatrując się we mnie z niedowierzaniem. W końcu jednak pokiwała głową i zamachała rękoma w powietrzu.

- Przepraszam, tyle zamieszania, muszę to posprzątać!

I zniknęła w otchłani kuchni. Dedukcja każe mi myśleć, że ta młoda kobieta obok, to matka tej małej istotki, którą Thomas ściskał w swoich ramionach. Posłała nam krótkie, acz smutne spojrzenie, po czym udała się za panią Morgenstern.

- Witaj mistrzu wyczucia, jesteś totalnym głąbem. – Głos zabrała bardzo podobna do Morgensterna farbowana szatynka, która oparta o ścianę, kręciła głową ze znudzenia.

- Christina! – Od razu została skarcona przez… O-oł. Tata Morgenstern na drugiej. Cholera, jacy oni wszyscy są do siebie podobni! – Chodźcie, dzieciaki, nie stójcie tak. Do salonu, no już, już! – Zaczął wszystkich popędzać. Thomas prowadząc wojnę na miny z ową szatynką ruszył z miejsca, a mnie z kąta wyciągnął dopiero sam jego ojciec, który uśmiechnął się od ucha do ucha, położył rękę na ramieniu i poprowadził do salonu. – Masakra z tymi samolotami. Całe szczęście, że mieszkamy niedaleko. To co? Zjemy coś, wypijemy… Mam bardzo dobrą nalewkę z figi! A potem pokażę ci wszystkie trofea Morgiego. Może być? Albo wiesz co? Może napijemy się już teraz, bo jakaś spięta jesteś.

- Jeśli można, to z dolewką…

- Już cię lubię!

* * *

Atmosfera przy stole była tak gęsta, że można było kroić ją nożem. Cały klan Morgensternów pomimo obstrzeliwania się znaczącymi spojrzeniami starał się zachowywać pozory zgodnej rodzinki. Wciśnięta pomiędzy dziadka, który gdy tylko weszłam do salonu, wycelował we mnie widelcem i zdecydował, że „ta młoda i ładna siedzi obok niego”, a kilkuletniego siostrzeńca Thomasa, próbowałam odnaleźć się w tej sytuacji i udawać, że jest okej. Ponad stołem widziałam ukradkowe pełne zawodu spojrzenia matki Lilly, posyłane skoczkowi, a także jego nieme prośby, aby przestała. Matka Thomasa skutecznie robiła dobrą minę do złej gry, tak jak i jego siostra. Tylko tata blondyna wydawał się pozostać całkowicie naturalny i odgrywał rolę gospodarza.

A nalewka była cholernie dobra i skuteczna w swoim działaniu.

- Ładna jesteś.

Spojrzałam w lewo, gdzie na kilku poduszkach usadowiony był Alan, wspomniany wcześniej siostrzeniec Morgensterna. Przeżuwając swoją porcję kaczki wyszczerzył mleczaki i kilkukrotnie zaciamkał.

- Al, zamykaj buzię – upomniała go jego matka. – I nie podrywaj koleżanki wujka, miej dla niej litość – dodała i posłała mi pierwszy tego wieczora uśmiech.

- Przepraszam – odpowiedział i znów uśmiechnął się rozbrajająco. – Naprawdę ładna jesteś.

Pół stołu zaczęło się śmiać, a ja, muszę przyznać, razem z nimi.

- Mam bal przedszkolaka niedługo – kontynuował, więc podjęłam się tej konwersacji.

- Och, to poważna impreza.

- Ta. Chodź ze mną.

- Nie wiem, czy mogę.

- Możesz. Ja ci pozwalam.

- Podrywacz, po tatusiu! – stwierdził szwagier Thomasa i puścił mi oczko, za co oberwało mu się od żony, która sama zaczęła się śmiać.

Okej, trochę się rozluźniłam. Pomimo tego kolacja, choć pyszna, wciąż grzęzła mi w gardle. Dziubałam widelcem w talerzu, co często spotykało się z komentarzem dziadka, że ja taka chuda, że tak mało jem, że mam się nie wstydzić, bo jak nie, to sam mnie nakarmi. Pomijając, dziadek był osobą naprawdę wdechową.

Szło naprawdę nieźle.

I znów się rozczarowałam.

- Kornelia, Thomas mówił, że chciałaś polecieć do Londynu. – Rozmowy nad stołem przerwała pani Morgenstern, która składając równo sztućce na talerzu, oparła podbródek na splecionych dłoniach i spojrzała na mnie z zaciekawieniem. – Masz tam rodzinę?

Serce mi podleciało do gardła i zablokowało przełykany właśnie kawałek pieczeni. Podejrzewam, że moja twarz przed chwilą kilkukrotnie zmieniła kolor, co w ogóle nie uśmiechało mi się z racji, że spojrzenia wszystkich padły właśnie na mnie. Szybko przełknęłam to, co miałam w ustach, i siląc się na blady uśmiech odpowiedziałam jej zgodnie z prawdą: – Nie.

- Chłopak? Narzeczony? Może jacyś przyjaciele?

- Nie.

- Może praca? Chociaż są święta, a ty, z tego co wiem, jesteś… fizjoterapeutką mojego syna… - Urwała tę jakże pełną niechęci wypowiedź i przesunęła wzrokiem po stole, by znów utkwić go we mnie. – Interesy?

- Mamo…

- Nie, to nie to.

- W takim razie poddaję się. Czego młoda dziewczyna szuka sama w Londynie? W święta? Doprawdy, nie rozumiem…

- Po prostu Kornelia lubi podróżować. – W słowo wszedł Thomas. Z drugiego końca stołu posłał mi znaczące spojrzenia. – A Londyn w święta jest naprawdę fajny…

- Z tego co wiem, to nie miałeś okazji się o tym przekonać, bo co rok święta spędzasz w domu z rodziną – odpowiedziała mu automatycznie. Na twarzy blondyna wymalowało się jawne zdziwienie. – Właśnie, Kornelia, a co z twoją rodziną? Rodzice chyba nie ucieszyli się, że nie spędzisz z nimi tych świąt?

Otarłam spocone dłonie o spodnie i znów popatrzyłam na Thomasa. Przytrzymując wierzgającą się Lilly, zacisnął mocno wargi, posyłając mi przepraszające spojrzenie. W porządku, przecież jego matka ma prawo zadawać te wszystkie pytania. W jej domu pojawił się intruz, w dodatku w Wigilię.

- Rodzice rozwiedli się kilkanaście lat temu, mają własne rodziny – odparłam zgodnie z prawdą. Uśmiechnęłam się lekko, widząc zmieszanie na twarzy pani Morgenstern, jej męża i ich córki, aby wiedzieli, że to przecież nic wielkiego. Kristina spuściła wzrok, a dziadek poklepał mnie pokrzepiająco po udzie. Za to Thomas zgasł na twarzy i popatrzył na mnie ze smutkiem. O tym jeszcze nie wiedział. – Ale to nic takiego, naprawdę.

Zapadła cisza, więc każdy zajął się swoim talerzem i jego zawartością. Super, zburzyłam im świąteczny nastrój, brawo Kubiak. Co dalej?

- Okej, niezręczna sytuacja… - Milczenie przerwało mruknięcie siostry Thomasa.

- Pójdę po ciasto. – Pani Morgenstern z łoskotem odsunęła swoje krzesło i wstała od stołu. – Dziewczyny, pomożecie mi?

Ogólnie to też bym wstała i pomogła, bo przecież tak wypada, ale dziadek przytrzymał mnie za rękę mówiąc, że jestem gościem. Christina i zapewne niedoszła synowa zniknęły w kuchni, a wraz z nimi w niewielkim stopniu uleciała napięta atmosfera. Unikając spojrzenia Thomasa poprosiłam jego szwagra o wskazanie drogi do toalety. Chwila na osobności była mi ogromnie potrzebna.

Zamknęłam się w niewielkiej łazience i od razu poczułam, jak wszystko ze mnie opada, a oczy zaczynają wilgotnieć. Wspaniale. Co za cudowne święta w moim wykonaniu, prawda? Dlatego nie chciałam tu przyjeżdżać. Wiedziałam, że moje pojawienie się nie przyniesie niczego dobrego. Tak jest zawsze. Zawsze! Zdecydowanie powinnam być teraz w zupełnie innym miejscu, a ci ludzie powinni cieszyć się własnym towarzystwem. Chyba zbyt naiwnie łudziłam się przez te kilka chwil, że to dobry pomysł. Kolejny dowód na to, aby nigdy nie spodziewać się czegokolwiek dobrego, gdy wszystko idzie źle.

Ale skoro to wszystko już się zaczęło… Cóż, musi się jakoś zakończyć.

Spuściłam dla niepoznaki wodę i upewniłam się w lustrze, że zaczerwienienie wokół oczu zniknęło. Wdech i wydech i cicho opuściłam łazienkę.

- Mówię wam, że to ona! – Usłyszałam nagle rozedrgany z emocji głos pani Morgenstern. Kuchni znajdowała się zaraz obok toalety, a ja… Nie potrafiłam powstrzymać ciekawości. – Jestem tego pewna!

- Mamo, za długo siedziałaś w kuchennych oparach.

- Christie, wiem, co mówię.

- Błagam cię. Co niby ktoś taki jak ona, miałby robić w twoim domu? Zastanów się.

- Ale wszystko się zgadza! Imię! Pochodzenie! Wszystko! Przecież wiem, jak ona wygląda, nie raz i nie dwa ją widziałam!

- Mamo…

- Kristina, a ty co uważasz?

Nastąpiła chwila ciszy, wypełniona jedynie cichym uderzaniem noża o deskę.

- Myślę, że jest całkiem w porządku.

Musiałam przytrzymać się ściany. Zakręciło mi się w głowie na myśl, że matka Thomasa… Że ona wie. O Boże, gdzie są drzwi?

W tył zwrot! I lądowanie na tacie Thomasa.

- O, pardon! Wszystko gra? – spytał z uśmiechem, przytrzymując mnie.

- Oui. Znaczy, tak. Jak najbardziej, naprawdę, wszystko okej. Właśnie szłam do… no. – Zaczęłam nawigować rękoma na salon, na co tylko się zaśmiał i puścił mnie przodem, a sam poszedł w swoją stronę. Z młotem zamiast serca i watą zamiast nóg weszłam do salonu, prawie nie trafiając w schodki, które prowadziły z korytarza do pomieszczenia. Trochę przetrząśnięta ujrzałam brak Thomasa przy stole i już miałam zacząć panikować, gdy dojrzałam go w kącie przy choince. Razem z Lilly bawił się bombkami, których bujanie sprawiało małej niewyobrażalną radość.

Nie spuszczając oczu z tego obrazka usiadłam na swoim miejscu. Jak zauroczona wpatrywałam się w Thomasa i jego córkę. Obserwowałam, z jaką radością i czułością patrzy na dziewczynkę; jak delikatnie się z nią obchodzi i jakie szczęście maluje się na jego twarzy, gdy trzyma ją w ramionach, a ona swoimi łapkami dotyka jego twarzy i obdarowuje go okazjonalnymi buziakami. W tym momencie nie widziałam tego Thomasa, z którym miałam do tej pory do czynienia. Tamten był trochę rozwydrzony, mało poważny i we wszystkim znajdywał jakiś głupi podtekst, którym zamazywał prawdziwy smutek, kryjący się w jego oczach. Teraz widzę dorosłego faceta, dojrzałego, szczęśliwego, na zabój zakochanego w małej istotce, która piszczała za każdym razem, gdy dotykając paluszkami jego ust, on je delikatnie przygryzał. Spełnia się w tej roli, nie ma co do tego wątpliwości. I jeśli przez większość roku go brakowało, to zdaje się, że idealnie potrafił nadrobić stracony czas.

W pewnym momencie spojrzenie skoczka spotkało się z moim. W błyszczących oczach ujrzałam tyle szczęścia, że sama jakoś nie potrafiłam powstrzymać cisnącego się na usta uśmiechu. Kiwnął głową na miejsce obok siebie.

- Lilly, to jest Nela. Powiedz ‘cześć’.

W zamian uzyskał wodospad śliny.

- Lil, no weź, nie rób siary. Pokaż, ile masz lat?

Tym razem odpowiedzią było oberwanie po nosie z zaciśniętej piąstki. Thomas teatralnie wykrzywił twarz i zaczął udawać, że zwija się z bólu, co spotkało się z głośnym śmiechem dziewczynki.

- Jeden. Pojutrze będziesz miała jeden rok, zgadza się? Taaaaak.

- Morgenstern, skóra zdjęta z ciebie – mruknęłam, lekko dźgając małą w brzuszek, na co posłała mi zawstydzony uśmieszek i schowała główkę w szyi Thomasa.

- Nie bądź wstydziocha, przecież lubimy Nelę! – Zaśmiał się i przytulił ją do siebie mocno. – A mi się wydaje, że jest podobna do listonosza.

- A ty do hydraulika – rzucił nad nami pan Franz, na co parsknęłam śmiechem. A potem zrobiłam to drugi raz, widząc minę Thomasa.

- Ten stary, co mi cukierki przynosił jak byłem mały?!

- Chyba nie myślisz, że te uszy to po mnie?

Pan Morgenstern poszedł dalej, rechocząc pod nosem, a Thomas za plecami wytknął mu język i krzyknął coś o humorze emerytów.

- Wesoła rodzinka.

- Nela, jeśli chodzi o moją mamę to…

- Nie. Nie będziemy o tym teraz rozmawiać. – Ucięłam krótko, posyłając mu błagalne spojrzenie. Skrzywił się, zapewne chcąc to jak najprędzej wytłumaczyć, ale wolałam uniknąć tego tematu. Przynajmniej w tym momencie. – Jest Wigilia, nie roztrząsajmy tego.

- Ona nie wiedziała. I ja też nie.

- Nie wiemy jeszcze o wielu rzeczach… - wyznałam półszeptem, wodząc wzrokiem za Kristiną, która właśnie weszła do pomieszczenia. Gryząc wargę obrzuciła nas niepewnym spojrzeniem i postawiła na środku stołu talerz z ciastem. Popatrzyłam na Thomasa. Od razu zrozumiał i pokiwał lekko głową.

- Jutro. A teraz idziemy zjeść ciacho, co Lil?

* * *

ona stoi w deszczu, aby to wszystko ukryć

jeśli kiedykolwiek się odwrócisz, nie pozwolę ci upaść

przysięgam, że znajdę twój uśmiech i obejmę cię

sprawię, że będziesz niezniszczalna

* * *

- Nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli pójdę odprowadzić Kristinę i Lilly, prawda?

Posłałam mu znaczące spojrzenie, każące mu nie robić sobie ze mnie żartów. Przewrócił oczami, mrucząc pod nosem „dobra, dobra” i dorzucając do tego „trzymaj!” wcisnął mi w ramiona swoją córkę. Ubrana w gruby kombinezon przypominała ludzika Michelin. Trochę wystraszona przytrzymałam ją, a skoczek zaczął się ubierać.

- No co tam? – mruknęłam, spoglądając na dziewczynkę. Schowała buzię za rączkami trochę zawstydzona, co było absolutnie rozkosznym widokiem. Thomas tylko się zaśmiał, gdy wydałam z siebie przeciągły jęk.

- Możemy już iść? – Pięć minut później w korytarzu pojawiła się Kristina, objuczona świąteczną wałówką. Widząc swoją córkę w moich rękach śmiałam twierdzić, że nie będzie jakoś szczególnie zadowolona, ale po chwili przekrzywiła głowę i ze zdziwieniem spytała: - Zasnęła?

Zaskoczona wygięłam głowę by dojrzeć buzię dziewczynki, która faktycznie spała. Lekko wzruszyłam ramionami i podałam jej dziecko. Bez słowa je przechwyciła i albo światło się załamało, albo dojrzałam na twarzy blondynki lekki uśmiech.

- Miło było poznać.

Wychodząc odwróciła głowę w moją stronę i pokiwała głową z cichym „dobranoc”. Thomas mruknął porozumiewawczo i zamknął za nimi drzwi. Jeszcze przez moment wpatrywałam się w portal, za którymi zniknęła rodzina, na jaką z pewnością Thomas zasługiwał. Stojąc obok siebie z maleństwem na rękach wyglądali wspaniale i naprawdę ciężko było mi uwierzyć, że na małej Lilly to wszystko się kończy.

- Hej, hej. – Rozległo się gdzieś po mojej prawej. We wnęce do kuchni ukazała się głowa taty Morgensterna, który wydawał się być już wszędzie. – Walniemy po kielichu i pokażę ci trofea Thomasa, co?

Właściwie to z trzydziestu minut zrobiło się półtorej godziny oglądania wszystkich medali, pucharów, nagród, pamiątkowych fotografii i wszystkiego, co miało związek ze skocznymi sukcesami Thomasa. Na trzeźwo nie przebrnęłabym przez historie o kontuzjach i olimpijskich wyczynach Morgensterna, więc ta figówka naprawdę się przydała. Zapomniałam o sytuacjach z udziałem mamy Thomasa, o jej domysłach i wszystkim tym, co nie dawało mi spokoju. Dzień się powoli kończył, a łóżko w pokoju Morgensterna, do którego zaprowadzono mnie i moją walizę, było naprawdę wygodne.

- Żyjesz?

Uniosłam się na łokciach, gdy w drzwiach pomieszczenia w końcu stanął skoczek. Wzruszyłam ramionami, obrzucając spojrzeniem zawalony modelami samolotów regał i znów opadłam na plecy.

- Tak pół na pół.

- Chyba nie było aż tak źle? – spytał, zamykając za sobą drzwi i sadowiąc się w fotelu.

- Było… całkiem miło.

- Nie przewidziałem paru sytuacji, przepraszam.

- Daj spokój. Nie mam do ciebie żadnych pretensji, jeśli o to ci chodzi – wyznałam, wlepiając wzrok w śnieżnobiały sufit i przewijając w głowie taśmę z dzisiejszego dnia. – To był męczący, ale mimo wszystko miły wieczór.

- Na pewno?

- Tak, Thomas, na pewno.

Zapanowała dłuższa cisza. Poddałam się zmęczeniu i przymknęłam powieki, czując, jaka jestem padnięta. I chyba bym tak zasnęła, gdyby nie Thomas, który nagle poderwał się z miejsca.

- Zapomniałem!

- Też mi nowość…

Machnął rękę i otworzył szafę, z której wyleciało mu kilka szmat. Szybko je odsunął i zaczął kopać dalej, ewidentnie czegoś szukając. W zdziwieniu obserwowałam, jak wywala kolejne rzeczy przez ramię. Zdecydowałam się spytać, czego poszukuje dopiero w momencie, w którym na mojej głowie wylądowała para kąpielówek.

- Dzisiaj rano byłem na zakupach… I… Przypomniało mi się, że… No gdzie ja to posiałem? O! Mam! No, przypomniało mi się, że przecież jestem debilem i zniszczyłem twój parasol.

Odwrócił się w moją stronę z szerokim uśmiechem na ustach, trzymając podłużne pudełko z wdzięczną kokardą na wieku.

- Uwzględniając, że jednak polecisz sobie do tego swojego Londynu, planowałem dać ci to po świętach, ale skoro już tu jesteś.… Proszę.

Dużymi oczami patrzyłam na prezent, który wyciągnął w moją stronę, a potem na niego, jak ze zniecierpliwieniem czeka na jakiś mój wybuch radości.

- Otwórz!

Niepewnie sięgnęłam do pudełka i je otworzyłam. Parasolka. Ale nie byle jaka, a wyglądająca na solidną. Słonecznie żółta, z drewnianą rączką, na której wygrawerowany był firmowy napis.

- „Odrobina słońca w niepogodę”.

- Bo to takie głębokie – dodał, poruszając kilkukrotnie brwiami.

Spojrzałam na niego niepewnie, potem na parasolkę i znów na niego. Super. A jedyne, czym mogę mu się odwdzięczyć to paczka miętówek.

- Ale ja nie mogę tego przyjąć.

- Zwykłe ‘dziękuję’ wystarczy – mruknął, odchylając się do tyłu na krześle. – Zniszczyłem tamtą, więc nowa ci się należy. To taki gratis za to, że musisz się ze mną użerać nawet w święta.

- Thomas…

- Milcz, kobieto. Podoba ci się?

- Jest świetna.

- No i gra gitara. A teraz leć do łazienki, a ja ci tu jakoś pościelę łóżko. Musisz nam wybaczyć, ale w domu jest tyle ludzi, że dzisiejszej nocy jesteś skazana na moje towarzystwo.

Ależ mi ono nie przeszkadza…

- No, już, ruszaj tyłek!

Trochę skołowana wstałam, przyciskając do piersi parasol i przystanęłam naprzeciw niego. Idiota nadstawił policzek, wyraźnie czegoś oczekując.

- Dziękuję. – Klepnęłam go lekko w twarz ze śmiechem.

Gdy czysta i pachnąca wróciłam do pokoju tak, aby na korytarzu nikt nie przyłapał mnie w mojej piżamie w jednorożce, zastałam widok bardziej niż rozbrajający.

Morgenstern trzymał ręce na biodrach i przygryzając wargę, przybrał jak najbardziej ponętną pozę. A całość dopełniała pompka, którą co chwila dociskał nogą, napełniając powietrzem materac.

- I’m sexy and I know it.

Trzasnęłam facepalma. I to była chyba wystarczająca odpowiedź na wszystko.

- Wskakuj i spać.

- Gdzie, jak dopiero pompujesz?

- Nie na materac, głupia, do łóżka!

- A ty?!

- Muszę w końcu przetestować niedawny zakup – odparł i zakręcił wentyl. Komuś podwójna porcja tortu szwarcwaldzkiego rzuciła na mózg. – Hej, złaź!

- Nie będziesz mi po takim upadku spał na materacu!

- Ale to z Ikei! Porządna rzecz!

- Nie kłóć się ze mną!

Nogę mi prawie złamał, gdy chwycił mnie za kostkę i pociągnął do góry. Cudem powstrzymałam się od krzyku, aby nikogo nie obudzić. Nie wiem jakim cudem, znalazłam się na łóżku. Z nogami wyżej niż głowa i totalnie wygięta, ale przykryta całkowicie kołdrą i z zakazem ruszania się.

- Jak wrócę to masz spać.

- Tak, tato.

- W życiu nie chciałbym być twoim ojcem.

- Vice versa, współczuję Lilly.

- Dobranoc!

I wyszedł, gasząc światło. A gdy dwadzieścia minut później znów je zapalił, dostałam po twarzy poduszką.

- Spieprzaj z materaca.

- Nie!

- Oj złaź.

Nim zdążyłam chociażby zareagować, przechylił materac, zwalając mnie prosto na panele. Zapamiętam to sobie. I mój łokieć też.

- A przyjdziesz jeszcze do mnie i powiesz, że coś cię boli… - wycedziłam, mrużąc przy tym oczy. Oczywiście nic sobie z tego nie zrobił i w pełni zadowolony ułożył się na materacu, przykrył kołdrą i przytulił do poduszki.

- Zgaś światło i z łaski swej już mnie nie denerwuj.

Buchnęłam powietrzem z ust, posłusznie zgasiłam światło i prawie zabijając się o ten cholerny materac, runęłam prosto na łóżko przy akompaniamencie śmiechu Thomasa.

- Nienawidzę cię.

- Wiem, wiem.

- A może… To łóżko jest dosyć duże…

I ja to powiedziałam? Naprawdę?

Od razu strzeliłam sobie w czoło.

- To ja tutaj jestem od niemoralnych propozycji.

- Próbuję rozwiązać wszystko z myślą o twoich plecach.

- Jasne, jasne. Śpij, kosmatych snów.

- Dobranoc.

Naciągnęłam ciepłą kołdrę po sam nos i wtuliłam policzek w przyjemnie pachnącą poduszkę. Trochę wystraszona, jak zawsze zresztą w nowym miejscu, nie potrafiłam zasnąć. Patrząc w ciemną przestrzeń, w której dostrzegalne były jedynie migające kontrolki telewizora, wsłuchiwałam się w wypełniający przestrzeń oddech Morgensterna. Z początku przyspieszony, w końcu się normował i uspokajał. Zasypianie ze świadomością, że on leży gdzieś nieopodal i po prostu jest, było dosyć krępujące, ale z drugiej strony jakże ekscytujące. I może właśnie dlatego tak się denerwowałam, że nie mogłam usnąć, co skutkowało ciągłym zmienianiem pozycji.

- Rusz się jeszcze raz, a pójdziesz spać na dół u dziadka.

Od razu zastygłam na brzuchu w pozycji na Supermana i nawet zacisnęłam usta, gdyby czasem mój oddech również mu przeszkadzał.

- Nie mogę spać.

- To śpij.

Bardzo rezolutne i pomocne.

Zamknęłam oczy i próbowałam unormować oddech. No nie dało się! Całe ciało świerzbiło mnie, aby po raz kolejny przekręcić się na drugi bok, ale stelaż przy każdym najmniejszym ruchu nieprzyjemnie skrzypiał. W końcu się poddałam. Obróciłam się na plecy i głęboko westchnęłam, wbijając wzrok w sufit. To wszystko kompletnie nie dawało mi spokoju.

- Thomas?

- Cooo?

No właśnie, co? Właściwie to nic. Chciałam tylko się upewnić, że cały czas tu jesteś i jeszcze nie śpisz. Chciałam ci na raz powiedzieć wszystko, a zarazem nic. Chciałam naprawdę namówić cię, abyś położył się obok i po prostu czuwał nad wszystkim, bo robisz to ciągle i świetnie ci to wychodzi. Chciałam porozmawiać, przegadać całą noc, ale jednocześnie boję się, że cię wystraszę. Chciałam zapytać cię o Kristinę, poprosić, abyś mi o niej opowiedział, ale wiem, że też boisz się prawdy. I chciałam po prostu usłyszeć twój głos.

- Dziękuję za wszystko. Śpij spokojnie.

* * *

gdy gubisz swoją drogę i przegrywasz walkę

twoje serce zaczyna pękać i potrzebujesz kogoś

zamknij oczy, obejmę cię

i sprawię, że będziesz niezniszczalna

*

Pechowa trzynastka?

Strasznie ciężko wstrzelić się w klimat Bożego Narodzenia w środku lipca, gdy temperatura roztapia mi mózg (jaki mózg?). Ale cieszę się z tego rozdziału, bo pomysł i pierwsze szkice na niego powstawały w grudniu i fajnie jest mieć to w końcu za sobą.

Nie zrażajcie się do mamy Thomasa tak prędko. ;)

Wybaczcie wszelkie zaległości, jakie narobiłam sobie w ciągu ostatnich kilku dni, ale Wen jest przeokropny i ledwo dał się namówić na ten rozdział.

Ciąg dalszy nastąpi po LGP. Właśnie, z kim widzę się w Wiśle? :D

PS. Dziewczyny, dziękuję za odzew pod ostatnim rozdziałem. Jesteście niesamowite!