8. Start of something new.

sia – elastic heart

*

kolejny gryzie pył

och, dlaczego nie mogę okiełznać miłości?

i mogłam pomyśleć, że jesteśmy jednością

chciałam walczyć w tej wojnie bez broni

i chciałam tego, naprawdę chciałam

ale było tak wiele czerwonych flag

teraz kolejny gryzie pył

i bądźmy szczerzy

nie zaufam już nikomu

* * *

- Plan jest następujący: jedziemy do Stuttgartu, tam łapiemy samolot do Salzburga i jakoś dostajemy się do Villach. Chyba proste, nie?

Z łazienki dobiegło mnie znudzone „ehe” Thomasa. Przewróciłam oczami i docisnęłam ostatnią spakowaną koszulkę skoczka do całej reszty jego ubrań, po czym ledwo zapięłam walizkę. Westchnęłam i rozejrzałam się po szpitalnej sali, upewniając się, że wszystko zostało zabrane. To by chyba było na tyle – zarówno z pakowania, jak i z mojej przygody w Titisee-Neustadt. Teraz muszę iść do przodu. A przynajmniej w tę samą stronę, w którą idzie Morgenstern. Powiedzmy, że kiedy on będzie doprowadzał do stanu używalności swój poobijany tyłek, ja zrobię to samo ze swoim życiem. Brzmi nieźle.

- Schnell, Morgenstern, schnell! – krzyknęłam, po raz setny upewniając się, że mam ze sobą wszystkie dokumenty. Dosłownie sekundę później usłyszałam dźwięk spuszczanej wody i szczęknięcie zamka łazienkowych drzwi, w których po chwili pojawił się sam Morgenstern jak go malują.

- To nie jest takie proste – wycedził przez zęby i uniósł swoje kontuzjowane ręce, prezentując tym samym, jaki to on biedny i nieszczęśliwy.

- Życie nie jest proste. Masz wszystko?

- Aha. – Pokiwał głową i obrzucił niechętnym spojrzeniem całe pomieszczenie. W końcu wypuścił powietrze przez usta, jakby czując wielką ulgę i założył kurtkę. – Stuttgart mówisz?

Mruknęłam twierdząco i zarzuciłam na ramię jego ogromną sportową torbę, a w dłoń chwyciłam rączkę walizki. Thomas skrzywił się z niezadowoleniem, że baba będzie mu targać bagaże, ale słowem nie pisnął, widząc mój wzrok. Już to ustaliliśmy. Dostał absolutny zakaz utrudniania mi roboty i unoszenia się jakimkolwiek męskim honorem. No bo, załóżmy, że go ma.

- I niby jak tam się dostaniemy?  – spytał, gdy przekroczyliśmy próg szpitala, na który żadne z nas nawet nie chciało spojrzeć. Najpierw popatrzyłam na niego z litością, co by wiedział, że ma do czynienia z człowiekiem, który zawsze ma jakiś plan. Dobra, prawie zawsze. A potem spojrzałam przed siebie i uśmiechnęłam się z zadowoleniem, dostrzegając znajome auto i opartego o nie mężczyznę. – Kornelia?

- Pojedziemy z przyjacielem.

* * *

Ben obiecał, że będzie grzeczny, a ludzie tacy jak on dotrzymują obietnic. Tak mi się przynajmniej wydawało, dopóki nie wpakowałam go do jednego auta z Morgensternem. I o ile Thomas wydawał się całkowicie pogodzony z faktem zajmowania tylnego siedzenia, tak ja w fotelu obok kierowcy znosiłam niewyobrażalne katusze. A konkretnie ukradkowe spojrzenia Bena, mówiące jedno: to nie skończy się dobrze. Jasne było to, że miał na myśli konkretnie postać Thomasa, a nie to, do czego on sam mnie zachęcał. Ale jego wzrok wcale nie był przepełniony katastroficzną wizją przyszłości, tylko promieniał z rozbawienia. Słowo daję, pierwszy raz tak działał mi na nerwy, a jedyne, co mogłam, to odwdzięczyć się własnym piorunującym spojrzeniem. Modliłam się tylko, by Morgenstern był na tyle głupi, by nie zwrócił uwagi na naszą niewerbalną wojnę. A zresztą, chyba spał.

- Udław się wycieraczką – warknęłam cicho, gdy Ben zacisnął usta w wąską kreskę, powstrzymując tym samym durnowaty uśmiech.

- Posłuchamy muzyki? – zaproponował i nie czekając, sięgnął do przycisku, by już po chwili kiwał głową na boki.

- John Lennon cię nie uratuje, pamiętaj.

- Zrelaksuj się, weź głęboki wdech i ciesz się muzyką!

Boże, wysiadam.

- Czy twoja wścieklizna ma związek z dzisiejszym lotem? – Usłyszałam nad swoim uchem i poczułam wspierającego się na moim fotelu Thomasa. Obróciłam się nieco i spojrzałam na niego szeroko otwartymi oczami.

- Jeszcze przed chwilą spałeś!

- Nie spałem, oglądałem sobie powieki. To jak?

- Emmm, odczep się? – fuknęłam i z powrotem usiadłam prosto. Tak zwane efekty uboczne spędzonej w szpitalu nocy z Morgensternem. Idiota pamiętał naszą małą „podróż” helikopterem i moje przerażenie. I proszę, wykorzystuje moje małe lęki przeciwko mnie i jeszcze znalazł sobie sprzymierzeńca w postaci mojego własnego osobistego kumpla.

- To co z tymi samolotami? – spytał zaczepnie Ben.

- Są ogromne na zewnątrz, małe i ciasne w środku, latają dziesięć kilometrów nad ziemią, w razie usterki nie można z nich wysiąść i są porywane przez terrorystów, a prawdopodobieństwo, że usiądzie za wami dzieciak z ADHD jest jak dwa do pięciu! – Nim skończyłam, parsknęli śmiechem. – No co? Taka prawda!

- W takim razie współczuję ci tego lotu – zaśmiał się taksówkarz.

- Dziękuję!

- Mówiłem do twojego nowego kolegi.

- Och.

Niewiarygodne. Przez następną godzinę nie istniałam. Był tylko Ben, Thomas, piłka nożna, wyścigi i od czasu do czasu mały uszczypliwy pojazd po mnie, bo czemu nie? Nie mogłam wysiedzieć w tym cholernym fotelu, z rozpaczą patrząc na tablice informujące, że do Stuttgartu zostało jeszcze sto kilometrów. Nawet radia nie mogłam spokojnie posłuchać, bo zagłuszała je głośna analiza ostatniego meczu Barcelony z Madrytem, a każda próba podgłośnienia kończyła się tym, że dostawałam po łapie. I to było bardzo nie fair.

Dopiero, gdy znaleźliśmy się w okolicach Stuttgartu panowie przypomnieli sobie o mojej obecności. Prawdopodobnie za sprawą mojego wiercenia się w fotelu wywoływanego zbliżającym się lotem. I chyba zaczynało mi być smutno z powodu Bena i tego, że musiałam go zostawić.

- Powinnam być na ciebie zła za te wszystkie spojrzenia i uśmiechy, ale chyba nie umiem – mruknęłam cicho, gdy staliśmy już w hali lotniska. Ben roześmiał się, a mnie aż ścisnęło, bo nie wiadomo, kiedy miałam po raz kolejny usłyszeć jego śmiech, czy w ogóle móc stanąć naprzeciw niego i udawać po raz kolejny, że wszystko gra. Nie, nie gra, bo muszę zostawić swoją bratnią duszę w pieprzonych Niemczech. A to przecież on jako-tako poskładał mnie do kupy i pomógł stawiać kolejne kroki. A co jeśli bez jego osoby obok sobie nie poradzę?

- Oczywiście, że nie umiesz. Gniewać się na mnie? Niewykonalne. – Uśmiechnął się rozbrajająco i jednym ruchem głowy, odrzucił opadające na oczy włosy.

- Ben, jeśli w wieku trzydziestu lat nie będę miała męża, to przyjadę do ciebie, a wtedy ty się ze mną ożenisz i wtedy będziesz mógł już do końca być takim kochanym draniem, okej?

- Kochanie, nie rób mi nadziei, bo konkurencja nie śpi – odparł i spojrzał gdzieś ponad moje ramię; gdzieś, gdzie zapewne dostrzegł kręcącego się Morgensterna. – Wydaje się być całkiem w porządku.

- Ben… - westchnęłam zmęczona. – Ja jadę do pracy, będę wykonywać swoją robotę i będę to robić profesjonalnie, wiesz?

- Mhm.

- A poza tym to on mnie strasznie wkurza, więc daj mi spokój.

- Nie bądź niemądra, tylko sobie z ciebie żartuję. – I na potwierdzenie swoich słów, wbił palec w mój bok. – Misiowaty uścisk na pożegnanie?

Nie trzeba mi było dwa razy powtarzać, by zatonąć w ramionach Benjamina i po prostu odpłynąć. Dał mi tyle poczucia pewności i bezpieczeństwa w Titisee, że przez długi czas nie chciałam i nie potrafiłam go puścić. Musiałam naładować swoją wewnętrzną siłę na dalszą drogę i chyba tylko Ben mógł mi ją zapewnić w wystarczających ilościach.

- Będę za tobą potwornie tęsknić.

- Dasz sobie radę ze wszystkim. Tylko po prostu chciej i już nigdy więcej od niczego nie uciekaj, dobra?

Westchnęłam głęboko, nie potrafiąc mu cokolwiek obiecać. Bo przecież jak mi się noga powinie, to już do końca będzie prześladować mnie twarz Bena. I co ja wtedy zrobię?

- Zobaczę, co da się zrobić.

- Okej, to już coś – powiedział, po czym odsunął mnie od siebie i potarł dłońmi moje przedramiona. – Hej, wierzę w ciebie – dodał i dał mi pstryczka w nos.

- Tak, jestem dużą dziewczynką, a duże dziewczynki nie płaczą, tylko kopią tyłki, wiem – wyrecytowałam, na co oboje parsknęliśmy śmiechem.

- To co to za szklanki w oczach?

- Szlag… - Zacisnęłam zęby, czując pieczenie pod powiekami i wciąż się uśmiechając, odwróciłam głowę w drugą stronę. Spojrzałam na Morgensterna, który lekko zakłopotany obrócił się i wlepił wzrok w stojące na płycie lotniska samoloty. – Obiecałam sobie: żadnych łzawych pożegnań.

- Bądź mężczyzną… - Chciał coś jeszcze dodać, ale przerwał mu komunikat o odprawie naszego samolotu. Stłumiłam bolesne jęknięcie na samą myśl o wpakowaniu się do metalowej puszki, ale nim zdążyłam o tym powtórnie pomyśleć, Ben znów ściskał mnie w swoich ramionach i szeptał słowa pożegnania. – Zmykaj. I nie bój nic.

- Dzięki. Za wszystko.

Jeszcze długo oglądałam się przez ramię w stronę Bena, niepewnie krocząc obok Morgensterna. Nerwowo zaciskałam palce na pasku torby, gdy jakiś chudy chłopaczek sprawdzał mój dowód i kartę pokładową. Obawa cały czas rosła i po raz kolejny nie mogłam nad nią zapanować. Ben umiał mi pomóc. Ale Ben zniknął, gdy tylko ciężkie metalowe drzwi zamknęły się tuż za plecami Thomasa.

* * *

i nie będę spać w nocy

tak, bądźmy szczerzy, nie zmrużę oka

ale wiem, że mogę przetrwać

przejdę przez ogień, aby ocalić swoje życie

i pragnę tego, pragnę mojego życia tak bardzo

robię wszystko, co w mojej mocy

* * *

Głęboki wdech i jeszcze głębszy wydech. Samoloty nie spadają. Tylko czasami, ale bardzo rzadko. Wszystko będzie dobrze. To tylko godzina lotu. Przecież to nic w porównaniu z podróżami do Kanady, czy Japonii.

- Spoko, samoloty to najbezpieczniejszy środek lokomocji.

Spojrzałam na siedzącego po mojej lewej Morgensterna, który próbował wykrzywić usta w pokrzepiającym uśmiechu. Marnie mu to szło. Przymknęłam powieki i oparłam głowę o zagłówek, modląc się po cichu, aby było już po wszystkim.

- Mam ci jakoś pomóc? Powachlować ci? Poprosić o wodę? Bo w trzymaniu za rękę jestem słaby.

- Po prostu bądź cicho, staram się uspokoić – poprosiłam cichym głosem, próbując ustabilizować swój przyspieszony oddech.

- A wiesz, że gdybyś zajęła się rozmową Z KIMŚ, to nie myślałabyś w ogóle o locie?

- Wiem, że jak zaraz się nie zamkniesz, to osobiście dopilnuję, byś całą podróż spędził w luku bagażowym.

Sapnął pod nosem z niezadowolenia, ale nic już nie powiedział. Za to ja coraz mocniej odczuwałam napięcie związane z rychłym startem i nijak nie umiałam zapanować nad drżącymi rękoma i przeczuciem, że stanie się coś złego. Mogłam to zbagatelizować, bo miałam je przy każdym z blisko setki lotów, jakie odbyłam w swoim życiu, ale przecież nigdy nic nie wiadomo.

- Jezu Chryste, spadamy! – na wpół krzyknęłam, gdy poczułam mocne szarpnięcie. A potem usłyszałam zduszone parsknięcie śmiechem.

- Nie, cykorze, samolot zaczyna kołować.

Zacisnęłam mocno wargi i jeszcze mocniej pięści w razie, gdyby znów próbował być taki mądry, a mi by to przeszkadzało. Czyli szansa na obicie Morgensterna jest dosyć wysoka.

- Posłuchaj, nic się nie stanie – zaczął jak najbardziej przekonującym tonem. - Dolecimy spokojnie do Salzburga w jednym kawałku. Na pokładzie jest tylko kilka osób i nie ma wśród nich żadnego Araba z bombą. I spójrz… Nikt za tobą nie siedzi. Nie ma żadnego nadpobudliwego dzieciaka, który zakłóciłby ci drzemkę. A jak ci tak ciężko zasnąć, to tam siedzi całkiem fajny koleś, na którego sobie możesz popatrzeć. Oczywiście, wiesz, zawsze obok jestem ja, no ale z tym rozwalonym ryjem nie bardzo spełniałbym się w roli tajemniczego przystojniaka z samolotu. Tak że ten, ja dalej będę kaleką z rozwiązanymi sznurówkami, a ty umilaj sobie podróż jak chcesz – zakończył i nasunął na uszy swoje ogromne słuchawki. – I zasłoń sobie okno, na litość Pointnera, nie patrz na silnik!

Pochylił się nade mną, pociągnął za sznurek rolety i zasłonił nią okno, a sam wtopił się w swoje siedzenie i skupił na głośnej muzyce. Przez chwilę siedziałam bez ruchu, nawet nie zwracając uwagi na fakt, że maszyna powoli wzbija się w powietrze. Czułam się trochę przetrącana przez to, jaki przez chwilę był… opiekuńczy? Czy może przejęty moją małą fobią? Zwał jak zwał, próbował odwrócić moją uwagę od tego całego strachu, a przy okazji ładnie pachniał.

Nie no, ludzie, ciśnienie spadło, zaczynam pieprzyć od rzeczy.

Trzęsłam się jak galareta na Boże Narodzenie, gdy samolot wzbił się na odpowiednią wysokość. Odpięłam pasy i wytarłam spocone dłonie o spodnie, rozglądając się po pokładzie. Nie, w ogóle nie szukałam tego ‘całkiem fajnego kolesia’. Jak się okazało, wcale nie był taki fajny, Morgenstern musi zmienić swój gust co do mężczyzn.

Opadłam z powrotem na fotel i nim zdążyłam zapanować nad własną rękę, ona już spoczywała na łokciu Thomasa. W moich oczach musiało być tyle przerażenia, co w jego zdziwienia, ale mimo to udało mi się znaleźć na tyle opanowania, by szybko cofnąć dłoń. Oblizałam spierzchnięte usta i uciekłam wzrokiem gdzieś w fotel przed nim.

- To… O czym chcesz pogadać?

Uśmiechnął się. Nawet ładnie, choć przypominam, że moje postrzeganie otoczenia na wysokości kilku tysięcy metrów jest nieco zakrzywione. Odwzajemniłam ten gest trochę nerwowo, ale jak okazało się już niejednokrotnie, on wiedział jak wybrnąć z tego typu sytuacji.

- Może o twoim przystojnym przyjacielu, co? – wystrzelił, na co prawie zakrztusiłam się śliną.

- Czy ty masz jakiś dziki pociąg do facetów?

- O nie, moja droga, sto procent hetero. Co nie zmienia faktu, że ten cały Ben nie jest ci obojętny.  – Uśmiechnął się tak, jak przez całą drogę uśmiechał się do mnie Ben i porozumiewawczo puścił oczko.

No zmówili się jeden na drugiego!

- Bo nie jest, ale pod względem bardzo koleżeńskim! – Chyba swoim krzykiem zaczynam samą siebie pogrążać. – Hej, on bardzo mi pomógł, okej? Taka… silnie pokrewna dusza… - dodałam ciszej, naciągając rękawy swetra na dłonie.

- A Stoch? – zapytał, a widząc mój pytający wzrok, szybko dodał: - Ciągle widziałem was razem w Titisee. Wyglądało na to, że całkiem nieźle się dogadujecie.

- Tak to bywa, gdy znasz kogoś prawie osiem lat, z czego półtora roku spędziłeś z nim pod jednym dachem. Poznaliśmy się w Turynie podczas igrzysk, a dwa lata później mieszkaliśmy razem na studiach, dopóki się nie ożenił. To mój przyjaciel. Prawie brat. W sumie trochę taki bliźniak, tylko starszy o dwa lata. No nieważne.

Thomas zmrużył oczy i przez chwilę nad czymś się zastanawiał. Aż w końcu się odezwał, a ja po raz kolejny miałam ochotę palnąć sobie w czoło.

- Co robiłaś w Turynie na igrzyskach?

Chryste.

- Byłam – odpowiedziałam pospiesznie, na co mruknął powątpiewająco.

- Też tam byłem.

- Jeśli próbujesz na mnie wymusić opóźnione o prawie osiem lat gratulacje za zdobycie złotego medalu, to nawet na to nie licz.

- Czyżbyś interesowała się przebiegiem mojej kariery?

- Chciałbyś – prychnęłam. Co miałam powiedzieć? Że byłam na konkursie skoków w Turynie? Ba! W Vancouver też? Jeszcze mi brakowało, aby wzbudzać jakieś podejrzenia w tym ćwoku. – Po prostu liczyłam na złoto Małysza, ale jakiś austriacki wymoczek wszedł mu w paradę. No i masz. – Zmierzyłam go fałszywie pogardliwym spojrzeniem, ale zaraz roześmiałam się, gdy wymierzył mi kuksańca z łokcia.

- Sama jesteś wymoczkiem – prychnął i uśmiechnął się triumfalnie. – Czyli mogłem spotkać cię wcześniej?

Wzruszyłam ramionami, w głowie mając jedno: spotkałeś. Po konkursie olimpijskim na dużej skoczni w Whistler, na parkingu za obiektem, gdy czekałam z Kamilem na busa polskich skoczków. Podszedł do Małysza, pogratulował mu, uścisnął rękę Stochowi, Huli i Miętusowi. Obrzucił mnie przelotnym spojrzeniem i tylko pomachał ręką, jakby samemu nie rozumiejąc tego gestu, po czym uciekł świętować medal Schlierenzauera.

- Całe szczęście do tego nie doszło.

- Ale teraz będziemy mogli nadrobić stracony czas. – Kilkukrotnie uniósł brwi, robiąc przy tym minę jak mój młodszy braciszek, gdy planował coś diabolicznie złego. Zapłakałam w duchu, powtarzając słowa Bena: to nie skończy się dobrze.

Po raz kolejny czułam, że wpakowałam się w jakieś jedno wielkie gówno. I choć Morgenstern momentami był naprawdę denerwujący, to jednocześnie miał w sobie coś, co nie pozwalało mi go nie lubić. Bo jakby nie patrzeć nie miałam do tego powodu, ale wciąż czegoś się bałam. Nie wiem, to nie musiało mieć związku z nim. Thomas wydaje się być zbyt dobry, zbyt miły by mógł zrobić cokolwiek, co mogłoby zakończyć całą tę sprawę katastrofą. To chyba wciąż siedzi we mnie. Choć zaczynam coś nowego, coś, co może pozwolić mi zapomnieć o wszystkim tym, co zostawiłam w Polsce, to z drugiej strony czuję ogromny żal i wyrzuty sumienia. Po trzech miesiącach, gdy w końcu znalazłam się w położeniu, które ma zapewnić mi nowy początek, zaczynam czuć irracjonalny smutek związany z zakończeniem tamtej części mojego życia. Tak, jakbym tego chciała, ale jednocześnie nie. Bez sensu, ale to jest silniejsze ode mnie.

- Hej, chcesz usłyszeć dobrą wiadomość? – Głos Morgensterna wyrwał mnie z zamyślenia. Obracając głowę w lewo natknęłam się na szeroki uśmiech skoczka, który sięgał po swój pas. – Zaraz lądujemy. I widzisz? Nie musiałaś się bać. Nic się nie stało. Wszystko skończyło się dobrze.

W porządku. Przestanę się bać. Wszystko skończy się dobrze.

* * *

cóż, mam grubą skórę i elastyczne serce

ale twoje ostrze może być zbyt ostre

jestem jak gumka, dopóki nie pociągniesz zbyt mocno

tak, mogę pęknąć i szybko poruszyć

lecz nie zobaczysz mnie w kawałkach

bo mam elastyczne serce

*

Żyję. I wracam.

Przepraszam, że po tak długim czasie pojawiam się z taką marną przejściówką. Zdecydowanie zasługujecie na coś o wiele lepszego. O ile komuś to całe czekanie się nie znudziło.

Ale teraz będzie już tylko lepiej.

 PS. Niebieski mi się już okropnie znudził. Biel i czerń to zdecydowanie moje klimaty.